نصيبن ۾ لکيل منهنجي رڳو هي لڙڪ لارون هِن،
ڇنو تو نينهن ناتو آ نه توتي ڪي ميارون هِن.
چوَن ٿا يار شعرن ۾ رڳو ڇو درد لکندو هان؟
اهي گيتن جي روپن ۾ پرين تو لاءِ پُڪارون هِن.
اڪيلو تو ڪيو آ پر اڪيلو ڪونه مان آهيان،
سدا گڏ روح سان هونديون پرين تنهنجون پچارون هِن.
مڃان ٿو تو سوا مون وٽ بچيو ڪجهه ڪونه آهي پر،
سهارو هاڻ جيئڻ جو سڄڻ تنهنجون ته سارون هِن.
چپن تان جام تو ساقي ڦريو ڇا لاءِ مون کان آ،
خبر ٿئي هانوَ منهنجي جون ، ڪيون ڪيڏيون تو ڦارون هِن.
’مسافر‘ کي ڇڏيو آ تو نه جِيئَنِ ۾ نه مُئن گڏ،
چَپن تي ٽهڪ ظاهر ۽ اندر ۾ اوڇنگارون هِن.