صفا ماري ڇڏيندي آ، ادا خاموش اکڙين جي،
سَھَڻ کان ٿي مٿي وئي آ، سزا خاموش اکڙين جي.
اچي ٿي سار جي خوشبو هوا جي هر ته جهونڪي مان،
بڻي ڏس آهي پيغمبر، هوا خاموش اکڙين جي.
هيو اظهار ڪو اُلجهيو چپن جي يار رڦڻي ۾،
وڏو ٿي روڳ وئي دل جو، خطا خاموش اکڙين جي.
ڳڙيو جو لڙڪ گونگو ٿي، هيو سو باھه جو شعلو،
الا! سمجهي نٿو ڪو هت، وفا خاموش اکڙين جي.
وجهي ڇو ساھه لفظن ۾، ڪرين هر راز ٿو افشان،
چريا آخر لکين ڇو ٿو، ڪٿا خاموش اکڙين جي.
عجب آهي ’مسافر‘ جو، مسيحا ئي ته قاتل آ،
اڃا ڇا ڳولجي يارو، دوا خاموش اکڙين جي.