ڪيڏو نه قداور آ مقتل ۾ کلي ٿو پيو،
رت بُوءِ مٿان مرڪي ڏيو ٽهڪ ٽلي ٿو پيو.
هن وار ڪيو هڪڙو، دل چار ٽڪر ٿي وئي،
ڏس سُور ڪٿا پنهنجي، بي خوف سلي ٿو پيو.
هي عشق امر آهي، هي عشق نڀائيندس،
ڏس يار ڏيئو بڻجي، هُو پاڻ جلي ٿو پيو.
بي داغ نگر دل تي، سئو داغ لڳا ليڪن،
سڀ سور ڏنا پنهنجن، سي پائي گلي ٿو پيو.
خنجر به هنيا جن، سي هٿڙا به هئا پنهنجا،
ڏيو ڏيج ڏکن جا ڀل، هُو جهول جهلي ٿو پيو.
چُپ چاپ ڏسڻ ۾ آ، پر درد سندو دل ۾،
درياءُ اٿس ڪو جو، اکڙين ۾ ڇلي ٿو پيو.
ارمان اٿس دل جا، ڪنهن باھه ڏئي ساڙيا،
آ ڪير ’مسافر‘ هُو، راهن ۾ رلي ٿو پيو.