شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

ڪيڏو نه غم لٿل آ، آڪاش جي اکين ۾!

ڪيڏو نه غم لٿل آ، آڪاش جي اکين ۾!
لڙڪ لڙيل آهن، وشواس جي اکين ۾.
هُن چيو ڪاش ٻئي، دل ۽ ڌڙڪن هُجون،
ڪيڏي آس ۽ درد هو، ان ’ڪاش‘ جي اکين ۾.
سالن کان پيو سوچي تصوير اُها ٺاهيان،
مُورت ڪا سجيل آ، سنگتراش جي اکين ۾.
مهينن جا مُنهن جرڳا، نيٺ ڪالهه هُو قتل ٿي وئي،
بيڏوھي پڌر آهي، ان لاش جي اکين ۾.
ڪاريءَ جو نانءُ ڏيئي، پُٽَ ماءُ ماري آ ’مسافر‘،
آ تڙپي رُني انسانيت، اوباش جي اکين ۾.