سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران نامياري شاعر مسافر ھاليپوٽي جي شاعريءَ جو مجموعو ”مسافر وفائون“ اوهان اڳيان پيش آهي.
مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.
ھي ڪتاب 2020ع ۾ امرتا پبليڪيشن، حيدرآباد پاران ڇپايو ويو. ٿورائتا آھيون امرتا پبليڪيشن جي سرواڻ فقير محمد ڍول جا جنھن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي ۽ مھربانيون مسافر ھاليپوٽي جون جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
مُسافر هاليپوٽو: محبتن جو ماڻهو
مُهاڳ : شاعريءَ جي ميدان جو مسافر..!!
مسافر سان منهنجا روحاني رشتا
مُحبتن جا ڪجهه اکرَ سنڌي ادب جي تاريخي منزل جو مسافر
معاف ڪر مولا خطائون، مصطفيٰﷺ جي واسطي،
اچو گلَ گلابن جون ڳالهيون ڪريو ڪي،
بيوفا هوندي به هُو هر بار سهڻو ٿو لڳي،
پيرَ زخمي ٿي پيا پر چاهتون ساڳيون رهيون،
ڪٿي ٽهڪ خوشيون رهيا ڀوڳ آهن،
درد آهن گهڻا چوٽ تازي نه ڏي،
دل چري تون ٻڌا ڪٿ وفا ڳولجي؟
بنان ڪنهن ڏوھه جي مون کان رسي ٿي ڌار وئي آهي،
ڀڄي ڀروسا ٿي پيا ڀَور آهن،
مٺي محبوب جا ماڻا قرارن کان به وڌ آهن،
چري چاهه مان جو چتائي وئي آهي،
سڄڻ تو کي خبر ڪهڙي اسان جا خواب اُجڙيا هِن،
مٺا محبوب مون جانچي ڏٺو سنسار ۾ آهي،
رَئو آهه تو جو اُڏاريو هوا ۾،
اکيون يار تنهنجي پڇائن ۾ آهن،
اسان جي يار ذهنن تي سراسر سوڳ طاري آ،
ڪيان ڇو ڏيک جا ماتم اندر سارو ته ڪربل آ،
لڳا جو پيار تي پهرا ته هيڻا حوصلا ٿي ويا،
عجب آ اسان جي وفا ڪنهن نه ڄاتي،
ٻڌايو ڏوھه ڪهڙو هو، حوا ان ميگهواڙيءَ جو،
اسان جي يار خوابن کي ملي تعبير ڪاٿي آ،
سدائين سچايون ڪيون تو نشانا،
دل چري تون ئي ٻڌا مان آٿتون آڻيان ڪٿان!
بي مزي آهن بهارون تو سوا،
ڏٺيون مون دربدر آهن وفائون شهر تنهنجي ۾،
تون پويتر پيار منهنجو، تو ڏياري جيت آ،
سدا گيت پنهنجا نرالا رهن،
ٻُڌو حق وفا جو نغارو کپي ٿو،
نصيبن ۾ لکيل منهنجي رڳو هي لڙڪ لارون هِن،
وفائن جي عيوض ملن ٿيون سزائون،
ڪر سوچ ڦِٽي هر ڪا مئخان ۾ موٽي آ،
پرين ويساهه جي وڻ ۾ پرھه جا ڪي پتا آهن،
تنهنجي مرڪي ملڻ واري اکين ۾ شام رهجي وئي،
عجب حال آهي اسان جي شهر جو،
جيئن گستاخ ماڻهن جي گلن ۾ هار تڙپن ٿا،
زماني ۾ ورهايو مون، وفائن جو وکر آهي،
دل رو نه ڪري دانهون مقتل ۾ جيئڻ آهي،
پري تون يار ٿيندو آن، اچي سڪرات ويندي آ،
ڏکويل کي ڏکويل جي، صدا تڪليف ڏيندي آ،
ڪنوارين اکين جو لُٽيل خواب آهيان،
هي سنڌ ڇا جهان جو محور لطيف آهي،
توکي ڇا چوان تون ڇا آهين،
مٿان ڏک ته مون تي به واري ڇڏيو ٿئي،
ڪٿي مون گهريا هِن عمر جا سهارا،
نگاهون نه ڦيرا ڏسڻ ڏي مٺي،
ڏکي دل پوي ٿي جڏهن تون رسُين ٿي،
سزائون ڀلي ڏيو سزاوار آهيان،
پرين تو پير پاتو آ چمن گلزار ٿي ويو آهي،
اوھان جي يار يادن جو سنڌو ڏس چاڙھه ۾ آهي،
پرين شام توبن اڪيلي لڳي ٿي،
عجب جا فسانا اکين ۾ رکين ٿي،
تو سوا ٻي مھجبين گهرجي نٿي،
عجب آزمائش وٺين ٿو زمانا!
وڙهي هِن وطن لاءِ امر ٿي وڃان،
سدا دل صحن ۾ رھيا پيار آهن،
قوم جون شاعر پُڇائون ٿو ڪري،
حياتيءَ جي حسابن ۾ رڳو سُڏڪا بچيا آهن،
معاشرو سُڌارجي ٿيو پيو خراب آ،
من جڪڙجي ويو درد جي ڄار ۾،
ناحق وڏا آهن ڪيا، دنيا اندر ناڻي ڏسو!
ڪڏهن ڪي پُور پيڙائون، ڪڏهن ڪا آس لکندو هان،
وِکَ وِکَ دوکا ويساھه گهاتيون،
چَپن تي ھڻي ماٺ تالا ڇڏيون ٿا،
مون ۾ پنهنجو پاڻ ڇڏي وئي،
وڃي ويچار ۾ ويٺس پيم ڪي پُور عيدن جا،
ڪيڏو نه قداور آ مقتل ۾ کلي ٿو پيو،
رلائي روز ٿي مون کي پنهنجي تصوير کي سمجها،
گُهلي اهڙي هوا آهي رُلي رشتا ويا آهن،
رشتا سنڀالجن يا سپنا سنڀالجن،
ڇنڻو اٿئي ڀلي ڇِن مون کي نڀائڻو آ،
رڳو يار دوکن ڏَٽَن تي لکون ٿا،
يادگيرين جون هڙوٽيون اڄ وري کولي ڏٺم،
چري دل حُسن تان، فدا ٿي وڃي ٿي،
ڪيڏو نه غم لٿل آ، آڪاش جي اکين ۾!
سوچن جا سلسلا، ٽُٽن ئي نٿا،
اسين پيڪر وفائن جا، جفائن ۾ اسان جو ڇا؟
پرين پردو هٽائي تون، نظارا بي نقاب نه ڪر،
وري پيو ورهاست جا، واڄا وڄائي،
دلبر حرام جي نه ٿِي خودڪشي هجي ها،
اوهان جي شهر جون آهن هوائون زهر آلوده،
زندگي آ ڏکن جو گهر ٿي ويئي،
پاڪ جذبن جي مٿان پارا ٿا دل وارا ڏسن،
نڪو عشق هو ۽ نه سارون هيون ڪي،
سنڌي سيني سُپر آهيون، الئه ڪيئن سنڌ ٽوڙيندو،
وڇوڙو اسان ۾ اچي جي ويو آ،
آ پرين تو ڏني دغا مون کي،
مون کي مون ۾ مات ڏئي وئي،
وَرَ وَنِيُون ڪُسندي ڏٺيون ٿم ڪيتريون هن ديس ۾،
جان مون ارپي ڇڏي توکي ۽ تنهنجي ياد کي،
ديد دلبر سندي ٿي عبادت رهي،
ستمگر ستم جي ڪري انتها وئي،
ڏک هجي يا سک سڄڻ کي سارجي،
اسان جو نينهن نوٽن تي ائين نيلام ٿي ويندو،
هت يار وفائن جو ڪو شهر اڏي وڃبو،
صفا ماري ڇڏيندي آ، ادا خاموش اکڙين جي،
نه ئي مومل ملي مون کي نه ئي ڪا ڪاڪ چاهيان ٿو،
ڏسان ئي نٿو ڪٿ خوشيون عيد واريون،
بي گُڻي سان گُڻ ڪري غلطي ڪيم،
مشعل کڻي هٿن ۾ ڳولڻ شعور نڪتو،
امن پيار ۽ ڪٿ برھه بات آهي،
درد سان ٻکجي انگل آرا سُتا،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
