شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

عجب جا فسانا اکين ۾ رکين ٿي،

عجب جا فسانا اکين ۾ رکين ٿي،
غضب جا نشانا اکين ۾ رکين ٿي.
نظر ڪِينَ ڦيرا پيو پاڻ ڳوليان!
وڏا تون زمانا اکين ۾ رکين ٿي.
ڪيو ڪا نوازش نگاهِه ڪرم جي،
جنت جا خزانا اکين ۾ رکين ٿي.
’اڀيچند‘ به ’سرمد‘ بڻائي ڇڏين تون،
ستم جو سُھانا اکين ۾ رکين ٿي.
لڳي ٿو ڏکن سان گهڻو ٿي گذارين،
رُئڻ جا بھانا اکين ۾ رکين ٿي.
صنم سُور ڪهڙا ٻُڌايان اوھان کي؟
اڳي درد خانا اکين ۾ رکين ٿي.
اچي يار تو وٽ سوالي بڻيو ھان،
ٻُڌاءِ مون کي جانان، اکين ۾ رکين ٿي؟
ڏيو ڪو ٺِڪاڻو عشق ۾ عجيبا!
سندم آشيانا اکين ۾ رکين ٿي.
چوين ٿي ’مسافر‘ چريو تون ٿيو آن!
مسافر کي معنيٰ اکين ۾ رکين ٿي.