امن پيار ۽ ڪٿ برھه بات آهي،
جتي ڏس ظلم جو اُڀو ڪات آهي.
کلي عام وحشت هلي ٿي ڏسون ٿا،
وئي ظلمتن جي وڌي رات آهي.
’دڙي‘ ۾ ڪو ’پرڪاش‘ دانهون ڪري ٿو،
ڇُلِي اک پئي ۽ ڏکي ڏات آهي.
کڄي واٽ ويندي ٿي وينگس ڪٿان ڪا،
چَڪن سان ته چِٿجي ڪُٺي ڪاته آهي.
جبر جِيءُ جهوري جِنجهوڙي وڌو آ،
اڃان ماٺ روزو رهيو ڇاته آهي؟
ڪبي جي ’مسافر‘ مياڻي نه ڪائي،
ته پوءِ ماڻهپي جي پڪي مات آهي.