ڪنوارين اکين جو لُٽيل خواب آهيان،
تڏهن ڏس ته ڪيڏو نه بيتاب آهيان.
اچي من اداسيون ڪيو دور مون کان،
وهائي ٿڪي پيو اکين آب آهيان.
ٻڌا دلبريون مان ڪٿان يار آڻيان،
بڻيو بيوسيءَ جو پيو باب آهيان.
آ دنيا دُرنگي مزن مستين ۾،
ڪِرت ڪونه اهڙي ڪندو ڪابه آهيان.
پرايَن ڏکن تي لُڇان ٿو رُئان ٿو،
اجايو اچي ٿيو چريو مان به آهيان.
وفائون سچايون ڪڏهن ڀي نه ڇڏبيون،
ڀلي مان ’مسافر‘ بڻيو ڇابه آهيان.