نڪو عشق هو ۽ نه سارون هيون ڪي،
نه اکين ۾ لڙڪن جون لارون هيون ڪي.
ذهن سوچ سنگهرن ڪيو هو نه قابو،
نڪو پُورَ ها نه پچارون هيون ڪي.
نه ها سرد سڏڪا نه ڪي سرد آهُون،
نه ها درد يادون نه ڪارُون هيون ڪي.
نه ڪا جاڳ نيڻن جي نه تارن سان ڳالهيون،
نڪو لوڪ طعنا ميارون هيون ڪي.
لڳيءَ، ڏات ارپِي ’مسافر‘ بڻيس مان،
پهرين خيال ۾ ڪٿ اُڏارون هيون ڪي.