ڪيان ڇو ڏيک جا ماتم اندر سارو ته ڪربل آ،
اهو منظر سڄو سارو، اکين آڏو ته هر پل آ،
اُهي آهُون اُهي دانهون اهي لاشا اهي راڙا،
اها ڪربل جي ڌرتي هئي، هتي اڄ سنڌ جيجل آ.
يزيدي دور ڏي ٿورو وڃو ذهنن کي موٽائي!
اهي ساڳيا ستم آهن، اُها دردن جي دلدل آ.
اُها پاڻي تڙپ ساڳي اُهي مينديون ڀنل رت ۾،
اُتي هئي قيد زينب ٿي، هِتي ڪا قيد مارُل آ.
هتي هر روز هر گهر ۾ ڏسان شامِ غريبان ٿو،
هتي ڀي اُن يزيدي جي بقايا ڪاته آيل آ.
ڪري ڪهڙا ڪري ماتم ’مسافر‘ کي ٻڌائي ڪو،
لڳي ٿس باهه سيني ۾ پيو روئندو ته پل پل آ.