حقن جي لئه وڙهيو آهيان،
سدائين پئي لڙيو آهيان.
قدر ڪٿ يار ڪونهي ڪو،
انهي ڪاڙهي ڪڙهيو آهيان.
جتي بس آ رڳو مطلب،
اچي ان هنڌ اڙيو آهيان.
رڳو آهيان بٺي ۾ پيو،
گهڙَي وانگي گَهڙيَو آهيان.
ڪتاب آهيان اُهو آئون،
نه جو ڪنهن ڀي پڙهيو آهيان.
محبت مان ڇنڊي ڪڏهن،
نه ڪنهن ڇوريءَ ڇڙيو آهيان.
حياتي هيءَ، حبيبن ريءَ،
چِڪڻ تان ڄڻ چڙهيو آهيان.
ڪريو ڪجهه رحم ڪجهه سوچو،
پيو سارو سڙيو آهيان.
’مسافر‘ جن بڻايو آ،
الا تن لئه تڙيو آهيان.