سزا پوري ٿيڻ باوجود آزاد نه ٿياسين
اڄ رهائيءَ جي تاريخ هئي. صبح جو سوير اٿياسين، نائين وڳي ڌاري آفيس ۾ ڪم ڪندڙ قيدي دوست شفيع آيو، اچي ٻڌايائين ته مارشل لا وارن سان ڳالهه ٻولهه ٿي آهي. ڇهن ڄڻن جي آزادي جي اجازت ملي آهي. اوهين تيار ٿيو. ساڍي نائين وڳي ڌاري ملاقات جو سڏ ٿيو. ڏهين وڳي ملاقات جي ڪمري ۾ ويس ته منير جا ڪافي ماڻهو آيل هئا، شڪيل لاءِ دوست آيل هئا، منهنجي لاءِ بابو، اختر ۽ حسين بخش آيا هئا. مشوريءَ کي به وٺڻ لاءِ ماڻهو آيل هئا. دوستن مان عبدالحسين پنهور سندس ڀائر ۽ مسڪين شورو به آيا هئا. جيل انتظاميه کان پڇا ڳاڇا ڪئي سون، خبر پئي ته مارشل لا آفيس ماڻهو ويل آهي، آرڊر اچي ته رها ڪريون. ٻنپهرن جو حيدر زمان آيو. چيائين ته آرڊر ۾ گڙٻڙ آهي. رهائيءَ سڀاڻي ٿيندي. دوست آندل هارن سوڌا واپس ويا ۽ اسين رهائيءَ جي تاريخ جي باوجود رها ڪو نه ٿياسين. شام جو وارڊ ۾ ڪچهري ٿي. دوست چئي رهيا هئا ته اڃا جيل ۾ مهمان آهيون پر مون دوستن کي چيو ته مون کي لڳي ٿو ته آءٌ اڃا توهان سان گڏ رهندس. ڏهين وڳي ڌاري بند ٿياسين. اڄ منير، مولابخش مشوري، مظهر بلوچ، امتياز ميراڻي، شڪيل پٺاڻ ۽ منهنجي سزا پوري ٿي هئي.