رئيس امروهيءَ جواعتراف
سائين اسدالله شاهه 1977ع جي چونڊن دوران اليڪشن سيل جي آفيس جو انچارج به رهيو، سيل جي آفيس سيڪرٽيريٽ جي نئين بلڊنگ جي ستين فلور تي هئي. انهيءَ اليڪشن آفيس ۾ پاڪستان جي مشهور اردو شاعر جميل الدين عالي ۽ محسن ڀوپاليءَ سان ملاقات ٿي. اهي ٻئي به اليڪشن جي سلسلي ۾ سرڪار جي مدد لاءِ آيا هئا.سائين اسدلله شاهه حسب معمول ڏاڍي پيار مان تعارف ڪرايو. سائين منهنجي تقريرن جي حوالي سان ڏاڍيون همت ڏياريندڙ ۽ محبت ڀريون ڳالهيون چوندو هو. وري مون کي چيائين هي جميل الدين عالي صاحب آهي ۽ هي محسن ڀوپالي آهي. مون چيو ”سائين جميل عالي صاحب اڄڪلهه پاڪستان جو قومي شاعر آهي (منهنجو اشارو اسلامي سربراهه ڪانفرنس جي موقعي تي لکيل تراني ڏانهن هو) باقي محسن صاحب جو ته آءٌ پرستار آهيان.“ محسن ڀوپالي اها ڳالهه ٻڌي ڏاڍو خوش ٿيو ۽ چيائين ”توهان مون کي پڙهيو آهي؟“ ٻڌايومانس ته منهنجي چاچي لعل بن يوسف جي واتان سندس (ڀوپالي جا) بهترين شعر مون ٻڌا آهن، رسالن ۾ به پڙهيو اٿم پر هڪڙو شعر ته خاص ڪري سياسي تقريرون ڪندڙن کي ڏاڍو ياد آهي ته:
جاہل کو اگر جہل پہ انعام دیا جائے،
اس حادثہ وقت کو کیا نام دیا جائے،
مئخانے کی توہین ہی رندوں کی ہتک ہے،
کم ظرف کے ہاتھوں میں اگر جام دیا جائے۔
محسن ڀوپالي شعر ٻڌي چيو ”هڪڙو شعر ڀٽو صاحب لاءِ لکي آيو آهيان، اوهان کي اهو به پسند ايندو. پوءِ شعر ٻڌايائين ته:
چڑھتے سورج کو گالیاں دینا،
ہے مشغلہ یہی اندھیروں کا،
شب پرستوں کے روٹھ جانے سے،
کام رکتا نہیں سویروں کا۔
1977ع جي چونڊن کان پوءِ ئي پي اين اي جي تحريڪ هلي. ظالمن، غاصبن، تعصبين جي سازش ڪامياب ٿي ته ڪيئي خواب اڌورا رهجي ويا، ڪيئي ميڙا ڦٽي ويا. سائين اسدالله شاهه کي 1977ع جي تبديليءَ کان پوءِ ڏاڍو پريشان ڪيو ويو، سائينءَ کان تن معاملن جي پڇا پئي ٿي جن سان سائينءَ جو واسطو ڪو نه هو. سائين نه سخت دل سياسي ڪارڪن هو نه نرڄو ڪامورو. سائين کي مستقل بيچيني ۽ پريشاني دل جو مريض ڪري وڌو ۽ انهيءَ بيماري کيس پنهنجن چاهيندڙن کان هميشه لاءِ جدا ڪري ڇڏيو.
اڄ نه اوطاقن ۾، طالب تنوارين،
آديسي اٿي ويا مڙهيون مون مارين،
جي جيءُ کي جيارين، سي لاهوتي لڏي ويا.