(41) صفيه ڪنول
[شاعره، ڪهاڻيڪار]
اصل نالو: صفيه
ادبي نالو: صفيه ڪنول
ولد: محمد طيّب
ذات : ابڙو
تعليم: بي.اي
رهائش: نصرپور
لکڻ جي شروعات : ننڍپڻ
ڇپيل مواد: عبرت مئگزين، پرھ، بختاور، ڪاڪ مئگزين، ڪاوش، سرتيون، امن اخبار، هلال پاڪستان، خادمِ وطن، جاڳووغيره.
لکيل صنفون: غزل، نظم، گيت، وائي وغيره
هڪ شاعريءَ جو ڪتاب ڇپائيءَ هيٺ. اُن کان علاوه اڻ ڇپيل ڪافي مواد موجود.
سندس شاعريءَ مان ڪجھه چونڊ
[b]غـــــــزل[/b]
بي اعتبار دنيا، بي اعتبار ماڻهو
بيوس کي وڌيڪ ڪن ٿا لاچار ماڻهو
جذبا احساس ڪچلن ٿا ايئن
ڄڻ ته هجن تکي تلوار ماڻهو
سون جي روپ ۾ ڪچو ڪائو
مري ويا جي هيا مڻيادار ماڻهو
ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ جو اندر ڪارو
مرون مُهانڊا ٻين لاءِ آزار ماڻهو
ڪيترن رنگن جا نقاب وٽن آهن گھڻا
ڪامياب به دنيا ۾ اهڙا فنڪار ماڻهو
ڪنول تو جهڙن لاءِ ڇو بڻيل آهن
اهڙا ڪِريل انسان ڄڻ للڪار ماڻهو
[b]نثري نظــــم
منهنجا سپنا..!! [/b]
بهار جي
حسين رنگ سان رتل
او منهنجا سپنا..!!
اچ ته گلي ملي
روئي موڪلايون..!!
جو وڇوڙي جو وقت
ڪاريهر جيان
اچي رهيو آهي..!!
ماٺ جي ميدان ۾
اکين جو شمعون
ميلاپ جي ساري روشني
وڃائي ويٺيون آهن
۽ اونداهين ۾
سموريون واٽون
وڃائجي ويون آهن..!!
چاهنائون، حسرتن جو
رَئو اوڍي
سمهي رهيون آهن..!!
دل جي هر ڌڙڪن
ساهن جي سرگم تي