(74) نقاش بلوچ
[شاعر[
اصلي نالو: رضوان علي
ادبي نالو: نقاش بلوچ
ولد : الطاف حسين بلوچ
ذات: چانڊيو
رهائش :ڳوٺ وليداد چانڊيو،سنڌي ٻٽڙا تعلقو خيرپور ناٿن شاھ ضلع دادو
رابطو: 03473226451
تعليم:ايم.اي ،ايم.ايڊ
ڪرت :J.S.T ٽيچر گورنمينٽ بوائز هاءِ اسڪول ٻٽڙا سنڌي
لکڻ جي شروعات : 2016ع
لکيل صنفون:نعت،غزل،نظم،گيت،وائي،چوسٽا وغيره
هڪڙي ڪتاب جو مواد موجود.
سندس شاعريءَ مان ڪجھه چونڊ
[b]غــــــزل[/b]
قوم مٿان جو عتاب آهي
لٿو الا هِي عذاب ڄاڻان
ووٽ وٺي پوءِ ڀڄي ويو جو
اُهو ٿو قاتل ڪساب ڄاڻان
ٺڳي ته هُن جي پيشو آهي
ٺڳ وڏيرو خراب ڄاڻان
ڪُڙمين سان ٿو ڪِيسَ ڪري جو
بَد، بُڇڙو، بي مُهاب ڄاڻان
جو ڦورن کي هيرو ليکي
“نقاش“ ڪوڙو نصاب ڄاڻان
[b]نظــــم
”نئون سال..!!“[/b]
سال نئون ڀي ايندو آ ڇا..!؟
حال نئون ڀي ايندو آ ڇا..!؟
تو بِن پنهنجو حال آ ساڳيو،
خيال به ساڳيو، سال به ساڳيو
سج به ساڳيو، اوڀر اُڀري،
مَنَ ۾ ساڳيو اوٻر اُٻري،
راتيون ساڳيون اونداهين جون،
باتيون ساڳيون بيواهين جون،
ڏينهَن وڏا ٿي، ڏينهَن ننڍا ٿين،
ڏاڍ، جبر جا مينهَن وڏا ٿين،
ڪيڏا ڏس ڪَلُور ڪَٺا ٿين،
پيار تي پهرا ڪالهه به ساڳيا،
هيل پريڪا حال به ساڳيا،
ڪالهه به ڪوٺي ماريَن ڪارَي،
هيل به ساڳي بي ڏوھ ناري،
مارين مَنَ جا رولا ساڳيا،
وحشت جا ڏس ٽولا ساڳيا،
جيون ساڳيو، سُور ۽ سختيون،
ڪهڙيون دلبر مَن جون مستيون،
واهڻ وستيون ويرانيون هِن،
سال سموري حيرانيون هِن،
پاڻ لئه هڪڙو سال نئون هو،
ڌرتيءَ تي جو ڇال نئون هو،
خلقيا هُون جي ساڳي خالق،
پنهنجي ڇو حالات آ اهڙي،
اڻڀي اڻڀي، جهڙي، تهڙي،
ڌرتيءَ تي ڄڻ اُڇليا وياسين
بيواهن جيئن ڪُچليا وياسين
تنهنجي دنيا ۾ او داتا،
اَنُ داڻي لئه بڻجي آتا،
پاپي پيٽ پُوڄاريءَ خاطر،
وڪڻي پنهنجا ٻچڙا، ماتا،
جيئن هُو امڙ نانءُ وٺن ٿا،
جيجل جو ڄڻ هانءُ وڍن ٿا،
تن جا ڪهڙا کوليون کاتا،
پنهنجا ٻول باراڻا، ٻاتا،
سال، صديون سڀ ڪڪر ڪارا
غم جي بارش جا وسڪارا
تن سالن جي تات اجائي،
سال نئين جي بات اجائي،
ڏينهُن نئون ڏي، رات نئين ڏي،
خوشين جي سوغات نئين ڏي،
تنهنجي ڏنل ڏات ٿي ٻولي،
مظلومن جا وات ٿي کولي،
ڀل پيو سڏجان دهريو ماڻهو،
توسان ليڪن آهي ماڻو،
اندر ٻاهر تون ئي تون آن،
صاحب سڀڪجھه تون ئي تون آن
مونکان ويس هي وٺ حيواني،
ذات ”نقاش“ کي ڏي انساني،
مان به مڃان پوءِ سال نئون آ،
هيڻن جو اڄ حال نئون آ،
مون وٽ سارو خيال نئون آ..!!