شاعري

سخنوَر سنڌ ڌرتيءَ جا

سنڌي ٻوليءَ جي 150 شاعرن ۽ شاعرائن جي تعارف ۽ چونڊ شاعريءَ تي ٻڌل هن تحقيقي پورهيي جي پهرين حصي جو سهيڙيندڙ ”احساس ميرل“ آهي.
هن ڪتاب جي خاص ڳالهه اها آهي ته نوجوان اڀرندڙ شاعرن کي دل سان ۽ اهميت سان خوبصورت جاءِ ڏني وئي آهي. ڪجهه ڄاتل سڃاتل شاعرن جي شموليت به هن ڪتاب جي صفحن تي ڪئي ويئي آهي پر اڪثريت وري به نوجوان نئين قلمڪارن جي آهي جيڪا سنڌ ۾ حوصلا افزائي ڪندڙ حقيقت آهي. نوجوان قلمڪار اسان جو سرمايو آهن.
Title Cover of book سخنوَر سنڌ ڌرتيءَ جا

(99) شتاب زرداري

تعارف نمبر (99)

[شاعر]

اصل نالو : علي اصغر
ادبي نالو : “شتاب زرداري“
ولد : صفر خان
ذات : زرداري
جنم : 15 آگسٽ 1991ع
تعليم : مئٽرڪ پاس. ڪرت : پورهيت
رهائش : قاضي احمد. رابطو : 03007045369
لکڻ جي شروعات : 2005ع
ڇپيل مواد : مختلف اخبارن ۽ رسالن ۾.
لکيل صنفون گيت، غزل، وائي، ڪافي، نظم، دوها، چوسٽا، قطعا، بيت، رباعي، سانيٽ، ٽيڙو، پنجڪڙا، 
ڇپيل ڪتاب “ڇِڄ مَ قطاران“ گڏيل شاعري جنهن جو مرتب به پاڻ 
اڻ ڇپيل مواد :
1. مون ڏي نيڻ نه کڻ “شاعري“
2. پيار نٿو پلجي “شاعري“
3. تئين جو آکيا عشق لُڪا “سرائڪي شاعري“
4. ساس قاضي احمد جي تاريخ “تاريخ“
5. پر ڇو؟ “ڪهاڻيون“

سندس شاعريءَ مان ڪجھه چونڊ

[b]گيـــــت[/b]

تڙپي مون تولاءِ رُنو هو، اهڙو تنهنجي ياد ڏنو هو،
دلڙيءَ کي ايذاءُ پڇيو هو ماءُ،
ته  “ڇوري ڇا ٿيو ٿئي..!؟“

ويٺي ويٺي ڇال ڏنو مون، ڄڻ ڪو سامهون نانگ ڏٺو مون،
منهن تي منهنجي خوف هو ڇانيل، اهڙو تنهنجي ڳوٺ کان آيل،
ڇرڪ ڀرايم واءُ، پڇيو هو ماءُ،
 ته  “ڇوري ڇا ٿيو ٿئي..!؟“

خوابن رات ملايم توسان، ننڊ ۾ پئي ڳالهايم توسان،
منهنجي ٿئي ٿي سار پڇيو تو،؟ ساڳيو ئي آھي پيار پڇيو تو،؟
مون چيو وِڦلي ھاءُ، پڇيو هو ماءُ،
 ته  “ڇوري ڇا ٿيو ٿئي..!؟“

تيز هوا هو در کڙڪايو، مون سوچيو تون هوندين آيو،
ويل انهي ڄڻ ٻارُ ٿي پئي هس، يڪدم ڊوڙي در تي وئي هس،
جهڻڪ ڏني هئي ڀاءُ، پڇيو هو ماءُ 
 ته  “ڇوري ڇا ٿيو ٿئي..!؟“

آيو ڪو مهمان هو ساجن! منهنجو توڏي ڌيان هو ساجن!
تنهن جي لئه مون طعام هو ٺاهيو، کائيندي هُن هيئن فرمايو،
ڪونهي ٻوڙ ۾ ساءُ پڇيو هو ماءُ،
 ته  “ڇوري ڇا ٿيو ٿئي..!؟“

ميندي هٿڙن لايم ويٺي، گيت “شتاب“ ڪو ڳايم ويٺي،
هڏڪي آئي جيءُ جهُري پيو، هٿ مان منهنجي ٿالھ ڪري پيو،
اُٿلي پيا سڀ گهاءُ، پڇيو هو ماءُ 
 ته  “ڇوري ڇا ٿيو ٿئي..!؟“

[b]سرائڪي غــــزل
[/b]
عمر هلي ڳئي چرچا ٿوليئي ها
سونهن دا سؤدا سستا ٿوليئي ها

چنڊ پيا ڪوڙي چغلي هڻيندَئي
رات او مَيڪَڻ ترسيا ٿوليئي ها

ساهه ڪڍڻ دي سازش هَئِي اي
منهن ڪُون لُڪاوَڻ نخرا ٿوليئي ها

ماڻهو تماشي ڪاڻ آ گڏ ٿَئي
ڦتڪدا پيا هَم مُجرا ٿوليئي ها

ڇوڙڻا هَس، سو ڇوڙي هليا ڳيا
مئين اُهندا هَم مَيڏا ٿوليئي ها

وقت هَٿان چُون زوري کسيا هي
جوڀن ڪُون مَئين اڇليا ٿوليئي ها

لوڪ شتاب ڪُون سمجهه نه سگهيا
شاعر ها ڪو چريا ٿوليئي ها
