(43) عبدالسلام ٿھيم
]شاعر، ڪهاڻيڪار]
اصل نالو: عبدالسلام
ادبی نالو:عبدالسلام ٿھيم
ولد : محمد مبارڪ
ذات: ٿھيم
رهائش : جاتي ٽائون، تعلقوجاتي، ضلعو سجاول.
رابطو: (2565570_0333)
تعلیم :ايم.اي (سنڌي)، ايم.ايڊ
لکٹ جي شروعات : 1995ع
لکيل صنفون : غزل، ڪھاڻيون، ڪالم، مضمون، تاثر وغيره
ڇپیل مواد :ھزارداستان، عبرت مئگزین، ڪاوش ميگزين، ڪاوش گئلري، شام، تخيّل، سنڌو، سنڌ ايڪسپريس، ھلال پاڪستان، عوامي آواز، جاڳو، گل ڦل، سوجھرو.
ڇپیل ڪتاب : اوسيئڙي ۾ جڙيل آس (ڪھاڻيون) ڪنول پبليڪيشن 2013ع، مينھن آيو ڊوڙي (ٻاراڻيون ڪھاڻيون) ۽ “نورالدّين نفيس جو فن ۽ شخصيت“ تياري مرحلي ۾.
سندس تخليق مان هڪ ونڊ.
[b]ڪهاڻــــــي
(سرپرائيز)[/b]
مير صاحب رٽائرڊ پروفيسر ھو،درس و تدريس دوران ھو ڪالم به لکندو ھو،تنھنڪري سندس علمي توڙي ادبي فيلڊ ۾ چڱي موچاري سڃاڻپ ھئي.
اڄ اڃا ننڊ مان سندس اک ڪونه کُلي ھئي،تيستائين سندس موبائل جي ٽون وڳي ۽ سجاڳ ٿي ويو،ھن اکيون مھٽيندي ڪال اٽينڊ ڪئي ته آواز آيو
”سر توھانکي مبارڪون.....“
ھي خير مبارڪ ڪري سوچڻ لڳو ”ھي واڌايون ڇا جون،اڄ نه عيد نه برات....ڀليو ھوندو پڪ سان.....!“
ھو اٿيو،تيار ٿيڻ لڳو ته ٻيھر کيس ڪال آئي،آواز ٻيو ڳالھه ساڳي…
”آخر ھي سڀ ڇا پيو ٿئي....اڄ تاريخ...پھرين اپريل....مطلب ته مونسان پيا اپريل فول ملھائين....ھون بيوقوف....!؟“
ھن سان ائين ٿيندو رھيو،ڪي ڄاڻ سڃاڻ وارا ته ڪي اڻڄاڻ ھنکي واڌايون ڏيندا رھيا ۽ ھي خوش اسلوبيءَ سان کين جواب ڏئي پنھنجي پرِ ۾ ھنن کي بنائي رھيو ھو،منجھند تائين ھن کي پنج ڪالز اچي چڪيون ھيون،مارڪيٽ کان گھر وڃي رھيو ھو ته کيس ٻيھر فون ڪال آئي،گرميءَ سبب سندس مزاج ۾ ڪجھه تيزي ھئي،ڪال اٽينڊ ڪيائين
”واڌايون سر.....توھانجي وڏي حياتي لاءِ دعاگو آھيان.....“
ھن ڌيرج سان وراڻيو
”مھرباني پٽ.....پر توکي حياءُ ڪرڻ گھرجي....“
سامھون وارو نوجوان پريشان ٿي ويو
”حياء.....سر ڇو مون ڇا ڪيو.....!؟“
ھن جذباتي ٿيندي وراڻيو
”پنھنجي پيءُ جيڏي سان مذاق ڪرڻ توکي زيب ڏي ٿو ته ڀلي ڪر......باقي پٽ تون اپريل فول مونسان ڇا ملھائيندين....مون تو جھڙا ڪيئي اُٺ پڙھائي ڇڏيا.....“
وش ڪرڻ واري نوجوان کي ڪا ڳالھه سمجھه ۾ نه آئي،تنھن چيو
“سر آئون اکين وارو آھيان،توھان منھنجا بزرگ آھيو....مونکي شرم ڪونه ٿيندو جو توھان سان......“
پروفيسر سندس ڳالھه ڪٽيندي طنزيه لھجي ۾ وراڻيو
”پوءِ ڇا پڻين جو پيريءَ ۾ پٽ ڄائو آھي،جو واڌايون......“
نوجوان مسڪرائيندي وراڻيو
”او نو سر.....اڄ توھانجو برٿڊي.....فيسبوڪ تي......!!“
”منھنجو ڀرٿڊي...........فيسبوڪ.......!…او او سوري ينگ مين....ٿينڪ يو......“
پروفيسر کي ڪجھ افسوس ٿيو،سوچڻ لڳو
”پر آئون ته فيسبوڪ تي ناھيان....پوءِ ھي سڀ.....!!....پڪ سان مون واري پوٽي خرم جي شرارت آھي....بس گھر پھچان ته ڪن پٽيانس....“
پروفيسر کي ڪالز تي واڌاين جو سبب ملي ويو،تڪڙو تڪڙو گھر ڏانھن ويو،ھن دروازي تي بيل جو بٽڻ ڌٻايو،نوڪر آيو،
جيئن دروازو کليو،ته اندران خوشيءَ مان آواز آيا
”ھيپي ڀرٿڊي ڊيئر گرانڊ فادر....ھيپي برٿڊي بيلوڊ ابو.....“
ھن کان سرپرائيز جي خوشيءَ ۾ شڪايت وسري وئي ـ