شاعري

سخنوَر سنڌ ڌرتيءَ جا

سنڌي ٻوليءَ جي 150 شاعرن ۽ شاعرائن جي تعارف ۽ چونڊ شاعريءَ تي ٻڌل هن تحقيقي پورهيي جي پهرين حصي جو سهيڙيندڙ ”احساس ميرل“ آهي.
هن ڪتاب جي خاص ڳالهه اها آهي ته نوجوان اڀرندڙ شاعرن کي دل سان ۽ اهميت سان خوبصورت جاءِ ڏني وئي آهي. ڪجهه ڄاتل سڃاتل شاعرن جي شموليت به هن ڪتاب جي صفحن تي ڪئي ويئي آهي پر اڪثريت وري به نوجوان نئين قلمڪارن جي آهي جيڪا سنڌ ۾ حوصلا افزائي ڪندڙ حقيقت آهي. نوجوان قلمڪار اسان جو سرمايو آهن.
Title Cover of book سخنوَر سنڌ ڌرتيءَ جا

(73) خالد راڄپر

تعارف نمبر (73)

[شاعر]

اصل نالو : خالد اختر
ادبي نالو : خالد راڄپر
ولد : امير بخش
ذات : راڄپر
جنم : 6 سيپٽمبر1978ع
تعليم : بيچلر آف سول انجنيئرنگ ايم.اي
ڪرت : انسپيڪٽر سنڌ بلڊنگ ڪنٽرول اٿارٽي حيدرآباد.
اصل رهائش: محرابپور ضلع نوشھرو فيروز.
موجوده رھائش : قاسم آباد حيدرآباد. ربطو: 03342191622
لکڻ جي شروعات : 1994ع.
ڇپيل مواد : سنڌ جي تقريبن سڀني رسالن ۽ اخبارن ۾.
لکيل صنفون : غزل، نظم، آزاد نظم، وائي، ھائيڪو، بيت، نثري نظم، نئين ڪويتا.
ڇپيل ڪتاب : ”ڀنل آرسي“ شاعري 2012، تازو ڪتاب ڇپائي لاءِ تيار. سندس شاعريءَ مان ڪجھه چونڊ

[b]غـــــــزل[/b]

پنھنجي ٽُٽل مِٽي کَڻي، جوڙيان ته ڪيئن جوڙيان
ھي روحُ ڌوڙِ سمنڊَ ۾،  ٻوڙيان ته ڪيئن ٻوڙيان

شيشا بَدَنُ ٽَپي ويا ، آ فرشُ واتُ نانگ جو
خيما خدا زمينَ تي، کوڙيان ته ڪيئن کوڙيان

اُٻِرن اکيون پئي سَڙي دل چيلَ جي چيرنِ جيان
اي عِشقَ طرفُ باھِ جو، موڙيان ته ڪيئن موڙيان

مجذوبَُ پيرَ ساھ َ جا، سوڙھا ٻَڌا، مان ھاڻي
ھيءَ ڏورَِ زورَ ڏِيان مگر، ڇوڙيان ته ڪيئن ڇوڙيان

محبت! سزا ملي ته مان، توبِنِ جياپو ڪاٽيان
پر تون ٻُڌاءِ تو سِوا،  لوڙيان ته ڪيئن لوڙيان

ھِيءَ دردَ جي بنارسي، ساڙھي بدن تي آھي
لاھيان ته لِڱَ ننگا ٿينِ، چوڙيان ته ڪيئن چوڙيان

روڪينسُ ڇو نه، ٿي پئي، لاھي لِباسَ منھنجا
تنھنجي اکين جي آرسي، ٽوڙيان ته ڪيئن ٽوڙيان

توکان رُسي ته پوءِ ڏَسِ، خالد وڃي به ڪاڏي
 ھي پيارَ ڏارََ وڻ ڪچا، روڙيان ته ڪيئن روڙيان

[b]نظــــــم

”دارُالسُرورُ“[/b]

زندگي دردَ جي ندي آھي
دردُ جيڪو رڳُن ۾ ڊوڙي ٿو
دردُ پاڻي به آ نگاھن ۾
روز ڪيڏا خواب ٻُوڙي ٿو
پاڙ دل جي زمين جي اندر
ڄارَ وانگر ڊگھي پکيڙي ٿو
روحُ جوڳي فقير جان رولي
درد توسان اچي ملائي ٿو
درد ٽُوڙي بدن مَروڙي ٿو
اڻَ ڏِٺلَ ۽ ضعيفَ ماڻھُون سان
درد رشتا عجيب جوڙي ٿو
اڄُ ته مئنوش ھُوش ۾ ناھي
ھاڻِ ماري نه جوش ۾ آھي
منھنجو منھنجي لھُوءَ مان ٻُوڙي
ساھُ آلو ڪري نِپوڙي ٿو
دردُ آھي ڪو رڇُ مُھاڻي جو
روزُ اُڇلي اکيون وڪوڙي ٿو
درد آزاد روحَ ڳيري کي
تيزُ دل ۾ لڳلُ ڇِرو آھي
ھِي ته واسينگَ فوڪَ ڀاسي ٿو
درد آتش فِشان، ٻري ٿو پيو
روز لاھي لباسَ پنھنجي کي
دردُ منھنجو لِباسُ پائي ٿو
ھِنََ ته پالي وڏو ڪيو مون کي
ھِي ته مون لاءِ ھِڪ،َ حياتي آ
دردُ مون وٽِ ڏَسيان ته ڪھڙو آ
 دردُ دارُالسُرورَ جھڙو آ
