15. اميدن تي جهان قائم آهي. (ساهتي ، چوڻي)
“سائين ايڏي اوڌر کنئي اٿو!” دڪاندار ملان کان پڇيو؛ “موٽائڻ جي نيت به اٿو يا؟ رڳو کَڻُ کَڻان!”
“بلڪل موٽائبي!” ملان آٿت ڏيندي چيس.
“موٽائيندين وري ڪٿان!؟ پگهار تي حساب چڪتو ٿئي نه ٿو! اوڌر ڪيئن لهندي؟”
“ابا! رڳو پگهار آهي ڇا؟” ملان سمجهائيندي چيس؛ “ڀَڳَ ڀُرَ به ته آهي! ”
“اها ڀَڳَ ڀُرَ، ڇا آهي؟” دڪاندار پڇيس.
“ابا! وڏيرو بيماريءَ جي بستري تي پيو آهي. ڏينهن- ٻن جو مهمان آهي. نيٺ هن جهان مان هر ڪنهن کي هلڻو آهي. نهراجُّ ٿيندو. لٽو ڪپڙو، لٿو پٿو، خيرُ خيرات، ختما درود، گنج ٿي ويندا. تنهنجا قرض ته لهي ويندا، هٿائين تون قرضي هوندين.” ملان لاجواب ڪندي چيس.
هڪ ڏينهن مڱڻهار کان به ساڳيو سوال پڇيائين.
“اوڌر جلد موٽائبي!” مڱڻهار موٽ ۾ چيس؛ “وڏيرو بيماريءَ جي بستري تي پيو آهي! اجهو چاق ٿيو! خوشي ٿيندي، گهور گهاٻور جام پوندي. تنهنجا قرض چپٽين تي لهي ويندا”.
ٻن چئن ڏينهن پڄاڻان، وڏيرو چاق ٿي ويو. خوشي ٿي. دهلاريءَ/ مڱڻهار کي گهور جام پئي، دڪاندار جا قرض لاٿائين.
“تون قرض نه لاهيندين!” دڪاندار، سيڌي وٺڻ لا آيل ملان کي، ٽوڪيندي چيو.
“رک الله تي! ملان دلداري ڏنس”.
هفتي ٻن بعد وڏيرو وري ڊهي پيو ۽ هلي پيو. ملان کي به ججهو مال مليو. قرض موٽائيندي دڪاندار کي چيائين؛“ اميدن تي جهان قائم آهي”.
مطلب: ۱- دنيا اميد تي قائم آهي.
۲- توڪل جا ٻيڙا پار آهن.