115. ڪنيءَ رن جا ٻار ، ٿورا تيئن چڱا. (سنڌ ، چوڻي)
هڪ ڏينهن بيماريءَ وگهئي هڪڙو ٻار مري ويس. ڪفن دفن ۽ وهنجارڻ لاءِ اوڙو پاڙو اچي گڏ ٿيو. مائيءَ کي ٻار جو ڏک ڏاڍو هئو، تنهن ڪري ڏاڍو روئڻ پٽڻ ويٺي. انهيءَ تي پاڙي وارا تپرس ۾ اچي ويا ۽ ھڪڙو ھمراھ ته کلڻ به لڳو. انهيءَ تي ھڪڙي فقير- تَن همراهه ٽوڪيندي چيس؛ “هن جي گهر فوتي ٿي آهي ۽ تون وري بجاءِ ڏک ۾ شريڪ ٿيڻ جي مٿس کلين ٿو.”
“ادا! مان کلان ان لاءِ ٿو ته پالي پنهنجو پيٽ نه ٿي سگهي! بيمار ٻارن جي دوا ڪرائي نه ٿي سگهي! مالڪ مهرباني ڪري، پٽ جو بار هٽايو اٿس ته ويٺي ٿي پار ڪڍي روئي!” کلڻ واري همراه دليل ڏيندي چيس؛ “ڪنيءَ رن جا ٻار، ٿورا تيئن چڱا.”
مطلب: ۱ . ڀريل اٺ تان وڃڻي لٿي ته به اٺ ٿيو هلڪو.
۲ . ڪني وهنوار ۾ موراڳو هٿ نه وجهجي، جي وجهجي ته مضبوطيءَ سان وجهجي.
۳ . سڃائي/ غريبت هوندي وڏن ڪمن ۾ هٿ نه وجهجي.
۴ . سوڙ سارو پير ڊگهيڙجن.