139. نه پرڻ ۾ پاڻي ايندو، نه ئي ڌوڙِ ڌاڻيون وٽبيون. (ساهتي، پهاڪو)
“ڪراڙا ! تون سفر ۾ تنگ ڪندين! تنهن ڪري تنهنجي هلڻ مان اسان کي تڪليف ٿيندي!” کيس ائين چئي، ڳوٺ ۾ ڦٽي ڪري ويا.
ڪراڙو به نه مڙيو. ٿڙي ٿڦڙي، ڪنهن ذريعي سان وڃي اتي نڪتو. وڃي ڏسي ته ڄڃ ڪنهن مسئلي ۾ منجهي ويٺي آهي ۽ گهوٽ ته پرڻجي ئي ڪو نه پيو.
“ڄڃ ڇا ۾ مُنڌي آهي.” ڪراڙي پاسِڙو ڏئي، هڪڙي همراه کان پڇيو.
“ڪراڙا ! ڪنواريتا ٿا چون؛ ڌوڙِ ڌاڻيون وٽي ڏيو ته ڪنوار توهان جي حوالي ڪيون!” ان همراه کانئس پڇيو؛ “هاڻي تون ٻڌاءِ؟ ڌوڙِ مان ڌاڻيون وٽبيون آهن؟”
“ابا! ان ڳالهه جو جواب ته سولو آهي!” ڪراڙي کيس چيو.
پوڙهي جي اها ڳالهه ٻڌي سڄي ڄڃ متوجه ٿي وئي.
“اهو ڪيئن سولو آھي؟” ڪنواريتن پڇيس.
“پرڻ ۾ پاڻي آڻي ڏيو! مان ٿو توهان کي ڌوڙِ جون ڌاڻيون وٽي ڏيان!”
“پرڻ ۾ پاڻي ڪيئن ايندو؟” ڪنواريتن اعتراض واريندي چيس؛ “ڪراڙا! مت ته ڪا نه وئي اٿئي!”
“منهجي مت نه وئي آهي! پر توهان جي وئي آهي!” ڪراڙي جرح ڪندي چين؛ “نه پرڻ ۾ پاڻي ايندو، نه ئي ڌوڙِ ڌاڻيون وٽبيون.”
مطلب: ۱ . پرڻ ۾ پاڻي نه پوندو ته ڌوڙِ جون ڌاڻيون به نه وٽبيون.
۲ . نه نَوَ مڻ تيل ايندو، نه راڌا نچندي.
۳ . نه عراق مان ترياق ايندو، نه نانگ ڏنگيل بچندو.
۴ جنهن محفل ۾ پير مرد ناهي، ان محفل ۾ ڪو نه ڪو ڪم ضرور کرندو.