137. نه اڳلا نه پڇلا، مال کاڳيا وچلا. (سرائڪي، پهاڪو)
هڪ ڏينهن هڪڙو گهوڙي سوار مسافر آيو. چيلهه سان ٻڌل ناڻي جي هِمياڻي ڇوڙي هيٺ رکيائين. پاڻي پي آهِليو ته اک لڳي ويس. اک کلڻ تي پاڻ کي تازو توانو سمجهندي، يڪدم گهوڙي تي چڙهيو ۽ منزل ڏانهن رخ رکيائين. اُٻهرائپ ۾ اشرفين سان ڀريل هِمياڻي کڻڻ وسري ويس.
جيڏانهن ويو، اوڏانهن کان ٻيو گهوڙي سوار مسافر آيو. جنهن کوه تي لهي، پاڻي پيتو. وڻ جي ڇانءَ هيٺيان آساس وٺندي هِمياڻيءَ تي نظر پيس. کڻي چيلهه سان ٻڌيائين ۽ ان طرف روانو ٿيو، جنهن طرف کان پهريون مسافر آيو هئو.
پٺي ئي نه ڏنائين جو هڪڙو ڪاٺير جهنگ مان ڪاٺين جي ڀري مٿي تي رکيون، شهر وڪڻڻ لاءِ ويندي کوه تي آيو. ڀري لاهي پاڻي پيتائين ۽ وڻ جي ڇانءَ ۾ ٿڪ ڀڃڻ لاءِ آهليو مس ته ننڊ کڻي ويس.
ايتري ۾ پهريون مسافر موٽيو ۽ لت هڻي ڪاٺير کي ننڊ مان اٿاريندي پڇيائين؛ “اشرفين جي هِمياڻي ڪاٿي آهي!”
“مون کي خبر ناهي!”
کتو جواب کيس نه وڻيو. هڪدم مياڻ مان تلوار ڪڍي، سندس سِرُ قلم ڪيون هليو ويو.
“نه اڳلا نه پڇلا، مال کاڳيا وچلا!” ٽڪريءَ جي غار ۾ رياضت ڪندڙ بزرگ جي واتان بي اختيار نڪري ويو.
مطلب: اڳيان محنت ڪري ويا، وچن ڦل کاڌو ۽ پويان لوڙين ٿا پيا.