125. لالچ، ڪتن سان گڏ کارائي. (سنڌ، چوڻي)
بادشاهه ٻڪرار جي ڪتي جي ڳچيءَ ۾ موتي ڏٺو، جيڪو ڏاڍو وڻيس. ٻڪرار کان ان بابت پڇيائين؛ “ڪتي جي ڳچيءَ ۾ ڇا ٻڌو اٿئي؟!”
“هتي ڀرسان کڏ آهي، اها اهڙن مڻيل سان ڀريل آهي. هڪڙو مڻيو کڻي ڪتي جي ڳچيءَ ۾ وجهي ڇڏيو اٿم!”
“مون کي انهن مڻين واري کڏ ڏيکار!” بادشاهه هِرکُ هاريندي چيس.
“جيڪو منهنجي ڪتي سان، ان جي چَٺِ ۾ کير لڪيندو، تنهن کي اها مڻين سان ڀريل کڏ ڏيکاريندس!” ٻڪرار شرط رکندي چيس.
بادشاهه پهرين نٽايو. نيٺ پنهنجي دل ۾ دليل ڊوڙائيندي چيائين؛ “هينئر ته ڪير ڏسي به ڪونه ٿو! ٻڪرار کي به خبر ناهي ته مان بادشاهه آهيان. بهتر آهي ته جهڙي نموني سان موتين ملڻ جو موقعو ملي. سو سجايو ڪيان!”
دل مَنُ جاچي، ڪتي سان گڏ کير لَڪِڻ لاءِ تيار ٿي ويو. جڏهن ڪتي سان کيرُ لَڪَي دنگ ڪيائين ته ٻڪرار ٻڌايس؛ “سائين! مڻيا به کڏن ۾ ٿيندا آهن ڇا؟.... مون فقط اوهان جو امتحان پئي ورتو!”
“ڪهڙو امتحان؟!”
“اهو امتحان ته لالچ ۾ اچي، توهان ڪيترو ڪري سگهو ٿا. بيشڪ پڪ ٿي وئي ته .... ” ٻڪرار امتحان جو سبب ٻڌائيندي چيس؛ “لالچ ڪتن سان گڏ کارائي!”
مطلب: لالچ ۾ اچڻ بعد، ماڻهو هر ڪڌو ڪم ڪرڻ لاءِ تيار ٿي ويندو آهي.