44. پنڻ وچان، پڙهڻ ياد ئي ناهي. (سنڌ، چوڻي)
ڳچ وقت کانپوءِ، ماني کارائڻ وارو شاهوڪار، حج جي ڊگهيءَ مسافريءَ تي هليو ويو. پوين کي هن مولائيءَ جي پارت ته ڪري ويو، پر منجهن ڪا ٿوم ئي ڪانه هئي، سو سندس سار سنڀال ڪانه لڌائون. بک کان بچڻ لاءِ هٿ پير هڻڻ شروع ڪيائين. نه ڌنڌو ڄاڻندو هيو، نه مزوري پئي ٿي سگهيس. مفت جي ٽڪرن تي پليل کي پنڻ بهتر ۽ آسان لڳو. جڏهن گداگريءَ جا ٽڪر هوڙ کي لڳس ته اهڙي چوس پئجي ويس، جو پڙهڻ واري ڳالهه ئي کانئس وسري وئي.
هڪ ڏينهن رستي ويندي، ملان جي مُنهن چڙهي ويو.
“توکي پڙهڻ جو ڏاڍو شوق هئو؟!” ملان حال احوال ڪندي پڇيس؛ “اڄ ڪلهه توکي ڇا ٿي ويو آهي؟!”
“شوق ته ڏاڍو آهي! پر پيٽ به پالڻو آهي؟” هاڻي اها حالت آهي جو .... ملان کي چوڻ لڳو؛ “پنڻ وچان، پڙهڻ ياد ئي ناهي.”
مطلب: جنهن کي پِنَ جا ٽڪر پيٽِ پيا، تنهن کي علم پيٽِ نه پوندو.