52. جنهن جي هيڪار، ڪيائين ڪوڙي ٿئي، تنهن تي ٻيهار، سچيءَ ساک نه وسهان. (هندي ، چوڻي)
پاسي اوسي جا هاري ۽ ناري، جيڪي ڳوٺ جا هيس، سندس رڙين تي لٺيون ڌُڪا کڻي ڊوڙندا آيا. بگهڙ نه ڏسي کانئس پڇيائيون؛ “بگهڙ ڪاٿي آهي!”
“بگهڙ ته ڪونه هو!” ڦِڪا ڏند ڪڍندي ٻڌايائين؛ “مون ته ائين چرچو پئي ڪيو.”
ماڻهو جک کائيندا موٽي ويا.
هڪ ڏينهن سچو پچو بگهڙ اچي رڍن ۾ پيو. مدد لاءِ ڏاڍيون رڙيون ڪيائين پر ڪير به نه آيو. بگهڙ سڄو ڌڻ ناس ڪري هليو ويو. رڍون مارائي جڏهن ڳوٺ پهتو ته ماڻهن پڇيس؛ “رڍون ڪاڏي ڪيئي؟!”
“بگهڙ کائي ويو!” روئندي حال ٻڌائڻ لڳو؛ “اڳي ڪوڙين رڙين تي سڀ ڊوڙندا آيا، اڄ سچين رڙين تي هڪ به نه لڙيو.”
“ان ۾ روئڻ جي ۽ ميارَ ڏيڻ جي ڪهڙي ڳالهه آهي؟!” هڪڙي ڳوٺاڻي رد ڏيندي چيس؛ “پنهنجي پَتِ تو پاڻ وڃائي آهي! اڳي ڪوڙ نه ڪرين ها ته اڄ ڌڪ نه نڪرئي ها!”
“جنهن جي هيڪار، ڪيائين ڪوڙي ٿئي.
تنهن تي ٻيهار، سچي ساک نه وسهان!” ٻئي ڳوٺاڻي، پهرئين جي پٺڀرائي ڪندي ائين ٽوڪيس.
مطلب: ساک وڃڻ بعد، ڪوبه ترس نٿو کائي.