107. عشق نه ڄاڻي ذات ڪذات. (هندي ، چوڻي)
بادشاهه جي هڪڙي عادت هئي؛ هر وقت وزير کان پڇندو هيو؛ “وزير! ڪهو ڪيسي بات!”
“مڙيو ئي خير!“ وزير هٿ ٻڌي عرض ڪندو هيس.
وزير کي بادشاهه جي اها روز جي ٺُڪَ ٺيڪ نه لڳندي هئي. جنهن ڪري بادشاهه جا عيب جاچڻ ۾ جنبي ويو.
هڪ ڏينهن بادشاهه شڪار جو ڍونگ رچائي جيئن ولر کان وڇڙي وڃي، ڌوٻي گهاٽ پهتو ته وزير به پويان لڳو آيس.
“شڪار تان بکارو موٽيو آهيان! کائڻ لاءِ کپي!” بادشاهه ڌوٻياڻيءَ کي چيو.
“پاروٿو ڀت پيو آهي.”
“اهو ئي ڏي!”
ڀت کائڻ بعد بادشاهه وري چيس؛ “پاڻي پيار!”
“مَٽَ ۾ پاڻي ڪونهي، ڌوٻي گهاٽ تان ڀري اچان!”
“اهو ئي ڏي!”
پاڻيءَ جو وٽو پيئڻ بعد بادشاهه ٿڪ محسوس ڪيو ۽ آرام ڪرڻ لاءِ کٽ گهريائينس.
“اها ئي ڇڳل کٽ آهي، جنهن تي ويٺو آهين!”
“اها ئي سهي!”
ڀڳل کٽ تي رات گذري، بادشاهه ٻئي ڏينهن درٻار ۾ پهتو ۽ حسبِ عادت وزير کان پڇيائين؛ “وزير ڪهو ڪيسي بات؟!”
“عشق نه ڄاڻي ذات ڪذات” مڇريل وزير دل جي باه کان چوڻ شروع ڪيو.
“بوک نه ڄاڻ باسي ڀات، پياس نه ڄاڻي ڌوٻي گهاٽ، ننڊ نه ڄاڻي ٽوٽي کاٽ!”
مطلب: عشق انڌو ٿيندو آهي.