70. چاڪر مٿان چوڪيدار نه رکجن. (هندي، چوڻي)
ڳچ وقت گذرڻ بعد نوڪر ماحول ۾ راهل ماهل ٿي ويو. دل پڪي ٿي ويس ۽ هاڻي کير ۾ هٿڙي هڻڻ شروع ڪيائين. ٻن مٽن مان هڪ هڪ ساڙھي /چونئري کير جي ڪڍي، اوترو پاڻي ملائي، کير جي ماپ پوري ڪري ڇڏيندو هيو.
پاڻيءَ وارو کير پيئڻ سبب هاٿين جي صحت تي اثر پوڻ لڳو. اها ڳالهه بادشاهه سلامت پاڻ محسوس ڪئي.
بادشاهه سلامت وزيرن، مشيرن سان انهيءَ چوريءَ کي روڪڻ بابت صلاح مشورو ڪيو. مڙني صلاح ڏنس؛ “اهو نوڪر ڪڍي، ٻيو رکجي“.
”ائين ٻيو به بي ايماني ڪري سگهي ٿو!“ مشوري ۾ ڪنهن راءِ ڏني.
”پوءِ ڇو نه ان چاڪر مٿان چوڪيدار رکجي!“ مڙني متفقه طور منظور ڪيو.
حڪم نامو جاري ٿي ويو. چاڪر مٿان چوڪيدار اچڻ ڪري سختي ٿي. نتيجو به چڱو نڪتو. هڪ ڏينهن نوڪر، مقرر چوڪيدار کي چيو؛ ”گنج مان چهنب ٻوڙيسين ته درياه کي ڪر ڪانه ايندي، منهنجي ٻچن جي پيٽ تي لت نه ڏي. ڪجهه کير پاڻ کڻ، ڪجهه مان کڻان!“
انهيءَ صلاح تي ٻئي متفق ٿيا ۽ هاڻي پنجن مٽن مان پنج ساڙهيون غائب ٿيڻ لڳيون. اها شڪايت ٿي. مٿن ٽيون مقر ٿيو. هاڻي پورو مٽ ئي چٽ ٿيڻ لڳو. آخر بيزار ٿي، بادشاهه چوڪيدارن کي هٽائي، مشوري ۾ چيو؛ ”چاڪر مٿان چوڪيدار نه رکجن!”“
مطلب: نوڪر مٿان چاڪر، چاڪرن مٿان چوڪر، چوڪر مٿان چي؛ چل ڪشته زن“