156. يارن سان پنبئون نه ڪجي. (لاڙ، پهاڪو)
وڪيل سڄو ڪيس پڙهي چيس؛ “ڪيس ۾ ڪا جان ڪانهي! توکي ڦاسي لڳي ئي ويندي!”
“جيترا پئسا لڳن، لائيندم!” وڪيل کي لالچائيندي چيائين؛ “ڪيسُ چڱيءَ طرح پڙهه! من ڪٿان ڪا گنجائش نڪري اچي!”
وڪيل ڪيس تي وڏي مٿا ماري ڪئي. ڪٿي به گنجائش نظر نه آيس، سواءِ انهيءَ جي ته مجرم پاڳل ثابت ٿي پوي. ان لاءِ به سوچي سوچي هڪڙو رستو ڪڍيائين. اصيل کي چيائين؛ “ آڏي پڇا وقت، ڪو به جواب نه ڏجانءِ!”
“صفا وات بند ڪري ويهان!” مجرم پڇيس.
”ائين به ناهي ڪرڻو! ڇو جو چريا ائين ناهن ڪندا!” وڪيل، عقل پڙهائيندي چيس؛ “هر سوال جي جواب ۾ هڪڙو ئي اکر چوڻو آهي!”
“ڪهڙو؟!”
“ ڪورٽ سڳوري ۾ جيڪو به تو کان سوال ڪن، تون کين موٽ ۾ چوندين؛ پنبئون!”
ڪيس هليو ۽ مجرم آڏي پڇا ۾ ائين چيو. ڪورٽ سڳوريءَ کيس پاڳل قرار ڏئي، بري ڪري ڇڏيو.
آزاد ٿيڻ بعد وڪيل پنهنجي فيءَ جي تقاضا ڪيس ته ان کي به چيائين؛ “پنبئون!”
“ٻين سان ته پنبئون پر اسان استادن سان به! پنبئون!” وڪيل ڏاڪا ٻڌي چڙهي ويس ۽ چيائينس؛ “يارن سان پنبئون نه ڪجي.”
مطلب: ۱ . لالچي، يارن سان به ٺڳيون ڪندو آهي.
۲- ڀيٽيو: ٻين سان ته نَچُ، پر يارن سان به نَچُ!؟!