109. ڦٻيا اهي، جيڪي ڦاٽي مئا. (سنڌ، چوڻي)
ميزبان کي ڳڻتيءَ اچي ورايو! ملان کان پڇيائين؛ “پيٽ ۾سور لاءِ ڪو ٽڪي ڦوٽو آڻيون!”
“ايتري گنجائش هجي ها ته ....” سهڪندي ملان چيو؛ “سڻڀو گره نه ھڻان ها!”
ميزبان، ملان جي ڳوٺ وارن کي منٿون ايلاز ڪري مڃرايو ته ملان کي کٽ تي سمهاري ڳوٺ پهچائيندا.
چار جوان، کٽ کي ڪلهو ڏئي هليا. جڏهن ڳوٺ کي ويجهو ٿيا ته ڳوٺ جو وڏيرو به حال وٺڻ لاءِ اڳڀرو آيو.
ڪانڌين ڏولي هيٺ لاٿي.
“اڙي ملان!” وڏيري، گهيرٽ ۾ پيل ملان کان پڇيو؛ “ڏي خبر جيئرو ته آهين؟!”
”ها سائين! الحمدلله“ جهيڻي آواز ۾ ملان چيو؛ “اڃا ته حال حيات آهيان!”
“ڀلا ڏي خبر!” وڏيري وڌيڪ احوال وٺڻ لاءِ پڇيس؛ “ڀت تي ڦٻئين به يا اوريان موٽيو آهين!”
“وڏيرا! ڪهڙيون ٿو خبرون پڇين!.... اسان اجهو پاڻ کڻائي پهتا آهيون، باقي .......” وڏا ساهه کڻندي، ڪِنجهي ڪِنجهي چيائين؛ “ڦٻيا اهي جيڪي ڦاٽي مئا!”
مطلب: ۱- هٻڇي ماڻهوءَ جو پيٽ، ڪڏهن به ڀرجڻ جو ناهي.
۲- لنگهو ۽ پيٽ، ڪڏھن به نه ڀربا.