102. سور آهن ئي بادشاهن کي. (لاڙ، پهاڪو)
هڪ ڏينهن دل ۾ ارادو ڪيائين؛ “سڀڪو سورن سان ڀريو پيو آهي. منهنجي سورن ٻڌڻ لاءِ ڪنهن وٽ به وقت ڪينهي. ڇو نه بادشاهه سلامت سان سور سليان. کيس الله امينگ ڏنا آھن. هر شيءِ ارزان اٿس. سور ته وٽس هوندائي ڪين.”
بادشاهه سلامت جي درٻار ۾ عرض رکيائين؛ “مون کي سورن سڻائڻ لاءِ ڇڙا پنج منٽ ڏنا وڃن.”
سندس مدعا هڪ شرط تي قبول پئي ته پهرين پنج منٽ پاڻ ڏيندو ۽ بادشاهه سلامت جا سور ٻڌندو، پوءِ پنهنجي روئداد ٻڌائيندو. اهو شرط قبولي، بادشاهه سلامت سان خلوت گاهه ۾ وڃي مليو.
“مون وٽ هر شيءِ آهي.” بادشاهه سلامت پنهنجي روئداد ٻڌائڻ شروع ڪئي؛ “زال به تمام سهڻي آهي. ان مان ڪجهه اولاد به اٿم. کيس هڪ دفعي اهڙو مرض لڳو، جنهن لاءِ سمورا حڪيم وس هلائي بيٺا، آخر کتو جواب ڏنائون ته مرض لاعلاج آهي ۽ موت يقيني آهي. راڻيءَ سان دل به ڏاڍي هئم. ان ڪري مٿن کان ويهي سندس مرڻ جو انتظار ڪرڻ لڳس. راڻيءَ مون کان ان دوران وچن ورتو ته؛ “مرڻ پڄاڻان سندس ٻچن سان وفادار رهندس.” ان وقت ٻي ڳالهه سمجهه ۾ نه آيم. کيس يقين ڏيارڻ لاءِ ته ٻي شادي نه ڪندم، مون پنهنجو مخصوص عضوو ئي ڪٽائي ڇڏيو.
ڪجھ قت کان پوءِ خدا جي قدرت سان راڻي چڱي ڀلي ٿي پئي ۽ مان بيمار جو بيمار ئي رهيس. سندس ڪم جو نه رهيس. ان سبب گهر ۾ روز جهيڙو ٿيڻ لڳو. ٻيون ڳالهيون/ قربانيون سڀ وسري ويس. هاڻي سندس زور ان ڳالهه تي آهي ته کيس طلاق ڏيان. يا ٻيءَ صورت ۾ کيس ڇڙواڳ ڇڏيان ته جيئن نوڪرن چاڪرن مان پنهنجو پورائو پئي ڪري. هاڻي ٻڌاءِ! تنهنجا سور انهيءَ کان وڌيڪ آهن؟”
“منهنجا سور وري ڪهڙا آهن؟” بادشاهه جو داستان ٻڌي، ان همراهه چيو؛ “سورئي بادشاهن کي آهن!”
مطلب:۱- جيڏا اٺ، تيڏا لوڏا.
۲- وڏا ماڻهو، وڏا ڏک.
۳- وڏن کي، وڏا سور.