155. هر ڳالهه جي مصلحت، خدا تعالي ٿو ڄاڻي. (ساهتي، چوڻي)
اونهاري واري مينهوڳيءَ جي مند جا ڏينهن هيا. برسات اڃا نه پئي هئي. ڪراڙي کي ڌيئن سان ملي اچڻ لاءِ، زال سنبرائي موڪليو.
پهرين ڪنڀارڻ وٽ پهتو. رات ترسي، ٻئي ڏينهن موڪلائڻ لڳو ته ڌيءُ دعا ڪرڻ لاءِ چيس؛ “بابا ! اسان جا ٿانءَ اڃا آويءَ مان نه نڪتا آهن، ٻي آويءَ جيترا ڪچا ٿانءَ به کلئي آسمان هيٺ انتظار ۾ پيا آهن. مٿان جهڙ به ڀريو بيٺو آهي. دعا ڪجانءِ ته هفتو- ٻه برسات نه پوي ته جيئن اسان جي محنت ضايع نه ٿئي.”
“ها بابا! مولا خير ڪندو!” آسرا دلاسا ڏئي، کانئس موڪلائي، ٻي ڌي وٽ آيو. هارياڻي به رات ٽڪائي ٻئي ڏينهن موڪلائڻ ويل چيس؛ “بابا! مينهن به ڪيترن ڏينهن کان ڀريو بيٺو آهي. ٻنيءَ کي به ريج ڪونه آيو آهي. برسات نه پئي ته هيل فصل نه ٿيندو. نه مال لاءِ گاهه ايندو ۽ نه گهر لاءِ اَنُّ ايندو. اسان جو جيئڻ ئي جنجال ٿي ويندو. دعا گهر ته برساتڙي پوي. پوءِ ڪجهه مينهاڻي ڪجهه ريجاڻي، فصل لڳي ويندو ۽ ڏُرتُ ڏولائو به لهي پوندو!”
“ها بابا! الله سڻائي ڪندو!” هارياڻيءَ کي آٿت ڏيندي چوڻ لڳو؛ “هر ڳالهه جي مصلحت، خدا تعالي ٿو ڄاڻي.”
مطلب: سموري نظام کي خدا تعالي پنهنجي حڪمت سان هلائي ٿو. اها ڳالهه ماڻهوءَ جي سمجهه کان مٿي آهي.