142. نڪمو، پڪيءَ ٻير هيٺان به بک مري. (سنڌ پهاڪو)
ايتري ۾ سندس ڀرمان هڪڙو گهوڙي سوار اچي لنگهيو. مٿس نظر پوندي ئي کيس سڏيائين. گهوڙي سوار، همدردي خاطر گهوڙو جهلي، لهي آهو.
“ادا ! چـؤ! تو کي هڪڙي مدد جي ضورت آهي!” گهوڙي سوار پڇيس.
” ادا! بک ٿو مران! جيڪر کائڻ لاءِ ڪجھ هجئي ته ڏينم!” پيٽ تي پيل ٻير ڏانھن اشارو ڪندي چيائينس؛ “ٻيو نه ته هيءُ ٻير ئي وات ۾ وجهينم ته وات چڱو ٿئينم!”
“ادا! تو کي به شابس آهي! بک مرڻ تهنجو حق آهي! “گهوڙي تي لانگ ورائيندي چيائينس؛ “نڪمو، پڪيءَ ٻير هيٺان به بک مري!”
ملطب : سست / ٽوٽي / نڪمو ماڻهو، هر حال ۾ ٻين جو محتاج رهي ٿو.