135. موت، نه وقت ڏسندو آهي نه هنڌ. (سنڌ ، چوڻي)
“منهنجي پيءُ جي ٻيڙي، هڪڙي ڪُنَ ۾ ڦاٿي ۽ غرق ٿي وئي. پاڻ به ان ۾ ٻڏي مري ويو!”
“تنهنجي ڏاڏي جو موت، ڪهڙي سبب جي ڪري ٿيو؟”
“سندس ٻيڙيءَ ۾ چڙهيل وهٽن، وچ سِيرَ ۾ پهچڻ وقت ٽاهه کاڌو ته ٻيڙي هڪ پاسي اوهرجي، اونڌي ٿي پئي، جنهن سبب ڏاڏي جو موت ٿيو.”
“پوءِ تون اڃا به درياه تي ٻيڙي هلائڻ کان نٿو مڙين!؟!”
ملاح گهريءَ سوچ ۾ پئجي ويو. سوچي سوچي کانئس پڇيائين؛ “تنهنجي پيءُ جو موت، ڪٿي ۽ ڪهڙي حال ۾ ٿيو؟”
“بيماريءَ سبب، بستري تي!”
“تنهنجي ڏاڏي جو!؟”
“ان جو به بستري تي، بيماريءَ سبب.”
“پڙ ڏاڏي جو؟”
“ان جو به ائين ئي، کٽ تي.”
“پوءِ تون اڃا کٽ تي سمهين ٿو؟!.... خير ائين ڪونهي....” همراهه کي سوچ ۾ غرق ڏسي، ملاح وري چوڻ لڳو؛ “موت، نه وقت ڏسندو آهي نه هنڌ.”
مطلب: موت جو ذائقو، هر ساهدار کي چکڻو آهي.