111. ڪاهل جي قبر به ٻيا والاري ٿا وڃن. (سنڌ، چوڻي)
“ابا!جاءِ ڏاڍي ڀلي آهي.” پيءُ پٽ سان دلي اظهار ڪندي چيو؛ “مان مران ته مون کي اتي پورجو.”
انهيءَ ڳالهه کي ڪافي وقت گذري ويو.
هڪ ڏينهن پٽ ڊوڙندو سهڪندو گهر ۾ آيو.
“ابا! خير ته اٿئي؟!” ماءُ پٽ کان پڇيو؛ “ڊڪندو ٿو اچين! ڪير پٺيا ن پيو اٿئي ڇا؟”
“امان! خير ئي ته ناهي!” پٽ ورندي ڏنس.
“نيٺ ابا! خبر ته پوي! ڪهڙو قِيس ٿيو آهي؟ ڀاڄُڙِ پئي آهي ڇا؟” ماءُ ڳراٽڙي پائيندي پڇيس.
“امان! مقام ۾ جنهن جاءِ لاءِ بابا وصيت ڪئي آهي ته مون کي اتي پورجو!” پٽ سهڪندي ماءُ کي ٻڌايو؛ “اصل ڳالهه هيءَ آهي ته اڄ ماڻهو اتي ٻيو مڙدو پيا پورين.”
“ابا ! مُٺا ته پڻھين جي انهيءَ سستيءَ سبب آهيون. تڏهن ته چوندا آهن نه .......” ماڻس ويتر شڪايت ڪندي چيس؛ “ڪاهل جي قبر به ٻيا والاري ويندا آهن.”
مطلب: ۱. ڪير ڪنهن جي قبر ۾ نه پوندو آهي.
۲ . سستي ڪندڙ هر ميدان ۾ هارائيندو آهي.
۳ . اڄ جو ڪم سڀاڻي تي نه رکجي.
۴ . جو ڪل ڪرنا هي سو آج، جو آج ڪرنا هي سو اڀي.