36. ٺلهن ٺڪرن تي ڌڪا ڪير نه جهليندو. (ساهتي، پهاڪو)
“ڪنڀر جي آئي، سڄي سون آهي!” هڪڙي همراهه چيو.
“ها ها!هن دفعي مال اهڙو تيار ٿيو اٿس جو سون جي جاءِ ئي ناهي!” ٻئي چيو.
هڪڙو ساديءَ سمجهه وارو، گهرجائو همراھ به ويٺو هئو، جنهن “سون” ۽ “سون جي جاءِ ناهي” وارا لفظ ٻڌا ته سندس ذهن اوڏانهن هليو ويو.
ڪچهري پوري ٿيڻ بعد هر ڪو گهر هليو ويو. سادي سمجهه وارو همراھ مڙني کان آخر ۾ اٿيو. جهنگ جي خيال جو بهانو ڪري وڃي هڪڙو گهوٻاٽو هٿ ڪيائين. هَئو مَئو ٽرڻ بعد ڪتن به ڀونڪڻ بند ڪيو ته هيءُ به اچي ڪنڀر جي ڀِت کي ڀِٿو. اڪيلو هئو ۽ وقت گهٽ هئس. ننڍڙو کاٽ هڻي تڙ تڪڙ ۾ سون هٿ ڪرڻ لاءِ اندر گهڙيو. جيئن ئي اوندھ ۾ اندر ٿيو. تيئن ئي منهن ڀَرِ وڃي ٺڪرن ۾ ڪريو. اتان پاڻ سنڀالي اڳتي هليو ته آويءَ ۾ پوريل ٿانون ۾ گچي ويو. زور ڏئي پاڻ آجو ڪيائين ته تيستائين ڪنڀرياڻيءَ کي به سنڀال ٿي وئي، سا به بتي کڻي سماءَ تي نڪري پئي.
بتيءَ سان ڪنهن کي ايندو ڏسي، چور پوئين پيرِ موٽ کاڌي. کاٽُ سوڙهو هئو، وچڙ سچڙ سبب چور ٿيڙ کائيندو کاٽَ مان نڪرڻ لڳو. اٻهرائپ ۾ نڪرڻ ڪري، پيٽ وٽ ڦاسي پيو ۽ پويان ڪنڀارڻ اچي پٺيان لت وهائي ڪڍيس. لت لڳڻ شرط، ٻوٿ ڀَرِ وڃي گھٽي ڦهڪو ڪيائين. اٿي ڪپڙا به نه ڇنڊيائين جو مائيءَ، ڀت جي تازي ٺھيل ڳٿي مان ليئو پائي، چيس؛ “ڀورل ڀاءُ! ڀيرو نه ڀڃجانءِ!”
“ادي!” بوڇڻ ڇنڊيندي چوڻ لڳو؛ “ٺلهن ٺڪرن تي ڌڪا ڪير نه جهليندو؟”
مطلب: جنهن ڪم ڪرڻ ۾ سواءِ ڌِڪن ٿاٻن جي ڪجهه نصيب نه ٿئي، تنهن لاءِ ائين چيو ويندو آهي.