هَزارين سَچ
اِهو ماڻهپو مون ذوالفقار سيال ۾ ضرور ڏِٺو آهي، ها ائين به آهي ته ڪجهه منهنجي ڳالهه سان سهمت نه به هوندا، ڇو ته هڪ شخص سڀني لاءِ پرفيڪٽ نٿو ٿي سگهي.
ذوالفقار سيال هڪ اهڙو مٺڙو ماڻهو آهي، جنهن کي مون جتي ڏِٺو آهي اُتي هن پنهنجون صلاحيتون استعمال ڪري نيون منزلون طئه ڪيون آهن. پوءِ اِها سندس آفيسري جي دُنيا هُجي يا ادب جي دنيا هُجي! اها شاعري هجي يا ڪالم نگاري هُجي، ٻاراڻو ادب هجي يا ڪنهن سٿ جي سرواڻي هجي، هُو آفيسر به خوب آهي ته اديب به خوب آهي. ذوالفقار پنهنجي اندر ۾ نفرتون نه پاليندو آهي. انهن کي ڪڍي ٻاهر ميدان تي رکندو آهي، ۽ سامهون چئي ڏيندو آهي، ان ڪري ڊپلوميسي دوستن کي شايد گهٽ وڻندو هُجي. مون هن سان گڏ زندگيءَ جا گهڻا سال گُذاريا آهن ان ڪري سندس اُنهن سُٺين وصفن تي جي لکڻ ويهندس ته ڪيترن ئي پنن جا پيٽ ڀرجي ويندا.
کوڙ ڪهاڻيون ذوالفقار جي ڪالمن ۾ توهانکي ملنديون جيڪي هڪ ئي وقت سنڌ جا درد به آهن ته سفرنامن جهڙا لوازمات به آهن. جن کي پڙهي گهڻو ڪجهه پرائي سگهجي ٿو. توڙي جو ڪجهه ڪالم 3 ڏهاڪا اڳي جا لکيل آهن. پر پوءِ به ايئن ٿو لڳي ته اسان اڃان ان ئي جاءِ تي بيٺا آهيون ۽ اُن گهاڻي ۾ وهندڙ ڍڳي جيان اتي گول پيا ڦِرون، جيڪي پنڌ ته سڄو ڏينهن ڪندو آهي. پر هوندو اُتي جو اُتي آهي.
آئون پياري ذوالفقار سيال کي ”آئينا ۽ عڪس“ ڪتاب ۾ دليري سان سچ لِکڻ تي داد ڏيان ٿو، سندس لِکڻيون جن ۾ پڙهڻ واري لاءِ گهڻو ڪُجهه مواد آهي، رڳو ڪتاب کي پڙهڻ جي ضرورت آهي ۽ پڙهڻ کانپوءِ همت ۽ جُريئت سان سچ چوڻ جي ضرورت آهي.
رضا ڏاهري
25 فيبروري 2015