ٻه ڪهاڻيون، ٻه واقعا
چيو مانس، تنهنجو وزيرن سان ڪهڙو ڪم آهي ان کان اڳ ڪڏهن ٿو ائين نه پڇيو،
چيائين مون کي جواب گهرجي،
چيم، ڀينڊا! وزير ٿيڻ کانپوءِ ڪو دوست نه ٿيندو آهي البت اڳ ۾ ٻن ٽن سان دعا سلام ضرور هئي.
پوءِ توکان ته صحافي چڱا آهن. جي جلسن ۾ هڪ اڌ ڪم ڪرائي ٿا اچن، ڀينڊي ٽوڪيو،
کيس ڪو جواب نه ڏنم، مون کي چپ ٿيندو ڏسي چيائين ڪم ڪو وڏو ڪونهي هڪ عدد ماستري گهرجي،
چيم ڪنهن لاءِ
چيائين: مُنهنجو پنهنجو ويجهو عزيز آهي هوشيار آهي ۽ تعليمي لياقت رکندڙ آهي پر چون ٿا ته وزير جي سفارش کانسواءِ ڪم نه ٿيندو، کيس سمجهائيندي چيو مانس، ٻڌو اٿم ته علائقي جي ايم اين اي يا ايم پي اي کان نوٽ لڳراءِ تنهنجو ڪم ٿي ويندو.
ڀينڊو کليو ۽ منهن کي لوڏيندي چيائين، ڪهڙي دنيا ۾ ٿو رهين، ميمبرن کي ڪجهه سيٽون ورهائي ڏنيون هئائون. انهن پنهنجي ڪوٽا پوري ڪري پنهنجا ماڻهون رکرائي ڇڏيا آهن،
کيس دلداري ڏيندي چيم ته، ذهين ۽ هوشيار ماڻهونءَ کي سفارش جي ڪهڙي ضرورت آهي؟،
منهنجي ان ڳالهه شايد ڀينڊي کي منجهايو هن هڪ وار منهنجي اکين ۾ نهاريو ۽ پوءِ گهوري ڏسندو ئي رهيو مان هن جي اهڙي نهار تي منجهي پيس الائي ڪهڙي جهان جي خبر اٿئو، توهان واقعي ايڏا بي خبر آهيو يا مذاق پيا ڪيو؟ اها هڪ حقيقت آهي ته پرائمري اسڪول جي ماستري خاص ڪري، علائقي جي ميمبر جي سفارش تي ملڻ جو رواج پراڻو آهي ۽ ميمبر صاحب جنهن کي چاهي ان کي کڻي ڀرتي ڪرائي سگهي ٿو. هن تفصيل سان سمجهائڻ ٿي چاهيو.
منهنجي چپن تي هڪ مرڪ اڀري ۽ اهو منظر ياد آيو جڏهن هڪ پرائمري استاد مون ڏانهن سنڌي ۾ خط لکيو جنهن ۾ ڪل سٺ لفظ هئا جن مان ارڙهن لفظ غلط لکيل هئا. منهنجي نالي سميت منهنجي سامهون ان ويل، ان پرائمري اسڪول جا ٻار هئا ۽ انهن جو مستقل!!!!!!!
(روزاني عبرت 19 سيپٽمبر 1989ع )