ڊاڪٽر ۽ سوسائيٽي
گهر لاءِ ڪلينڪ لاءِ ايئرڪنڊيشن گهرجي وي سي ڊي ڏيو، فرج ڏيو، ڊيپ فريزر ڏيو، ڊيڪ ڏيو، ٽارگيٽ ڏيو ته پوءِ ننڍي ڪار ڏيو، ٻارن لاءِ ڪمپيوٽر ڏيو، صفا سڃا آهيو ته ٽيبل سيٽ ڏيو، گهڙيال ڏيو، پيڊ ڇپرائي ڏيو، فائيل ڏيو، ڪجهه به نه ڏيو ته..... جو ڏيو
هاڻي جيڪڏهن هي حال ان نوبل پيشي جو آهي ته پوءِ ملڪ ٻڏو، ڊاڪٽر شام جو ڪلينڪ (دڪان) تي جڏهن ويهن ٿا ته پوءِ دعائون ٿا گهرن، مولا ڪو مرغو (بيمار) آڻ ۽ هو در ايئن ٿا تڪين جنهن لاءِ سنڌي ۾ هڪ مثال آهي، ”مروئان موت، ملوڪان شڪار“ اسان جا هي مسيحا ٺيڪ ٺاڪ کي هرڀرو هڪ اڌ سئي هڻي، ڊرپ چاڙهي پنهنجي ڏهاڙي پيا کري ڪندا ۽ اهڙيون دوائون ڏيندا جئين هو سُست رفتاري سان ٺيڪ ٿئي يا جيڪڏهن ڀر ۾ پنهنجو ميڊيڪل اسٽور اٿس ته سِر ويو جيڪڏهن ڪنهن ليبارٽري، ايڪسري يا الٽرا سائونڊ ۾ حصو پتي اٿس ته پوءِ مريض جو الله ئي مالڪ آهي، جو اهو حافظ ته اڳ ئي آهي.
پر اهو ڊاڪٽر جي ڪنهن سرڪاري اسپتال ۾ آهي ته پوءِ اتي ئي مريض کي وڍيندو، ڪٽيندو ۽ کيسا به ڪتريندو، هڪ ڪامياب ڊاڪٽر اڄڪلهه ان کي ٿا چون جيڪو وڏو ڳنڍيڇوڙ هجي.
پر جيڪڏهن اهو ميڊيڪل سپرنٽينڊنٽ آهي ته پوءِ الله ڏي امان، مريضن جو حال ويو ۽ ۽ سرڪاري دوائون اسٽورن ۾، ڀتا ۽ ڀاڙا کيسي ۾ ۽ پيو ڪندو بليڪ ميل ته فلاڻا خبردار هي ڪم ڪر، نه ته اي سي آر؟؟؟ هاڻي اڳلو پروموشن جي چڪر ۾ ويچارو ڊاڪٽر پيو لوڙيندو، مٿي به ڀينگ آهي، هيٺين ملازمن جي ڪا جائز ڳالهه ٻڌندو ئي نه ۽ مٿين جي ڪوڙي صفا ڪوڙي ڳالهه تي ڪات ڪهاڙا اُڀا، اسان نه صرف سرڪاري نوڪري ۾ پيشوارنه بدديانت آهيون پر اخلاقي قدرن جي پئمالي ۽ سموري رائج بڇڙائي جا به ذميوار آهيون ۽ اُن ڪم ۾ اسان سڀ کان اڳرا ۽ مٿانهان آهيون، جو اسان ۾ خوف خدا ڪونهي ۽ حرام رڳ رڳ ۾ لهي ويو آهي، اهو حال رڳو ڊاڪٽرن جو ڪونهي، سوسائٽي جو هر ماڻهو ساڳي مرض ۾ مبتلا آهي، اسان پنهنجي سيني تي هٿ رکي رڳو هڪ سوال ڪريون ته ڇا، اسان حرام خور ناهيون؟ بي ايمان ناهيون؟ نا انصافي ڪندڙ ناهيون؟ جي جواب ”نه“ ۾ آهي ته پوءِ واهه واهه پر شايد ايئن نه هجي!
(روزانه هِلال پاڪستان ڇنڇر 18 جولاءِ 2001ع)