ٽي ڪهاڻيون، ٽي ڪردار
”جي سر، سر“ پويان کان آواز اچي ٿو.
”منهنجو بيان پڙهيو اٿئي؟“
”ڪهڙو سر.“
”اڙي، امداد وارو.“
”ٻوڏ کان ستايلن جي امداد“
”توهان ڏاڍو سٺو ڪم ڪيو آهي الله اوهان جي مدد ڪندو.“
”بس بابا ڇا ڪجي، خدمت ته ڪرڻي آهي ني“ ڦونڊجي وڃي ٿو.
”سائين الله تعاليٰ اُن جو اجورو ڏيندو.“
”سائين صرف پگهار.....“
”هاڻي گهڻو مٿو نه هڻ. ڪم ڊبل ڪجانءِ. جو سڀني کي چئجان ته سرڪار پنهنجي پگهار ڏني آهي.“
”جي سر سڀني کي چوڻو آهي ۽ سڀني کان ڊبل ڪرڻو آهي،“
”بلڪل“
”سر الله جي راهه ۾ ڏيڻ جو فائدو، ڏسو نه هن ئي جهان ۾ ملي ٿو هڪ تي ڪيترو ڊبل،“
”بڪواس بند ڪر جيڪو چيم، ان تي عمل ٿئي ۽ بس“ ۽ بس پوءِ فون جو رسيور رکجي ٿو.
ٻئي پاسي هڪ ننڍو ملازم، اعليٰ آفيسر وٽ اچي ٿو :” سر!، منهنجي پگهار مان طوفان وارين لاءِ ڪافي ڪٽيو ويو آهي، اڳ ئي پگهار ٿورو، پوءِ پورت ڪٿان ٿيندي.“
”اڙي نالائق! طوفان وارن جي مدد ڪرڻ گهرجي، هڪ ڏينهن جي پگهار مان ڇا ٿيندو؟“
”سر! اسان هڪ ڏينهن جي پگهار مان ٻن ڏينهن جي ماني کائيندا آهيون.“
”فرض ڪريو، ڀائرن جي مدد لاءِ ٻه ڏينهن ماني نه کاڌؤ ته ڪهڙي قيامت ايندي. طوفان سٽيلن جي امداد ٿيڻ گهرجي.“
”سر! انهن وٽ طوفان ڪڏهن ڪڏهن ٿو اچي، پر اسان وٽ ته طوفان روزانو ٿو اچي ۽ خبر ناهي ڇاڇا وهائي کڻي وڃي ٿو. مان غريب ٻچڙيوال آهيان، رحم ڪريو،“
”اڙي......! هرڀرو بحث ٿو ڪرين نڪري وڃ سڀني جي ڏهاڙي ڪٽي آهي، رڳو تنهنجي اڪيلي جي ته ناهي!“
سر! اوهان پنهنجي سڄي ۽ ٻين اعليٰ آفيسرن جي سڄي پگهار ڪٽيو اسان غريبن تي رحم ڪريو.“
”گيٽ آئوٽ، نان سنس“ صاحب ڪاوڙ ۾ تپي ڳاڙهو ٿي ويو حالانڪ تپڻ کان پوءِ ڪارو ٿي وڃڻ گهرجي.
ٻاهر نڪري سوچي ٿو پورهيو اسان جو، ڪم اسان جو، پگهارون ڪٽڻ جو اختيار ٻين جو، سندس پويان ايندي صاحب جو سيڪريٽري چوي ٿو:
”صاحب ناراض ٿيو اٿئي. چوي ٿو ته هن جو پروموشن نه ڪجو ۽ وري جيڪڏهن ڪو ٻيو اهڙي ڳالهه ڪري ته ان کي سسپينڊ ڪريو.“
ٻه وڏا، آسمان، آسمان جيڏا آفيسر فون تي ڳالهائي رهيا آهن. ايئن محسوس پيو ٿئي، ڄڻ ته سڄي دنيا تي کلي ۽ چٿرون ڪري رهيا هجن. انهن جي ٽهڪن ۾، ماڻهوءَ جي بيوقوفيءَ جا قصا ۽ ڳالهين ۾ مجبوريءَ جا پڙاڏا هئا. سرڪار کان مليل بي پناهه اختيارن ڄڻ ته هنن جي لهجن ۽ اسٽائيل کي اوچو ڪري ڇڏيو هجي. اتي ٽيون آفيسر فون وٺي چئي رهيو هو:
”ها ها، تنهنجو خط مليو آهي. ڪاروائيءَ هيٺ آهي. ڪجهه ڏينهن ۾ مان اوهان کي اجازت ڏئي رهيو آهيان. ”دين اريسٽ دي باسٽرڊ اينڊ بيٽ هم (پوءِ حرامزادي کي گرفتار ڪري، موچڙا هڻو، ) ٻيو ڪو حڪم ۽ فون جو رسيور اڳ ٽهڪ ڏيندڙ جي حوالي ڪري ٿو جيڪو ساڳي ٽون سان ڳالهائي ٿو. ۽ پوءِ فون ڪري هن کان پڇي ٿو ڇا ٿيو؟“
”يار! هو هن جي عزت نٿو ڪري ان ڪري هن کي سيکت ڏيڻ لاءِ چيو اٿائين.“
پوءِ معنيٰ خيز انداز ۾ پڇي ٿو. ”حرامزادي کي موچڙا ملندا، ٻه ٽي ڏينهن ٿاڻي ۾ رهيو ته ناني ياد اچي ويندس، “ فخر سان سندس واڇون ٽڙي، وڃن ٿيون.
”اها زيادتي ناهي“
”ڇا ڪريون دوستن تان سر به قربان آهي، ۽ ٽهڪڙو لڳي ٿو.
مان سوچي رهيو آهيان ته اسان اڃا تائين تاريخ جي ڌٻڻ ۾ ڦاٿل آهيون؟ ڇا اسان جي ملڪ ۾ پنهنجي عزت ڪرائڻ جو اهو ئي طريقو وڃي بچيوآهي؟؟؟
(روزاني هِلال پاڪستان ڇنڇر 18 جولاءِ 1999ع)