ناشاد
ڪهڙو به سرڪاري يا غير سرڪاري جلسو سيمينار يا گڏجاڻي هجي دعوت ڏيڻ ڪارڊ ورهائڻ وارو ڪم هن يار جي ڳچيءَ ۾ نفيس وتندو گهر گهر ۽ در در اهي ڪارڊ ورهائيندو. پنهنجي هڙان وڙان ڀاڙا ڏئي. حڪم جي تعميل ڪندو. مان سمجهان ٿو ته ان ۾ هن کي پڪ سان سڪون ۽ سرور ملندو هوندو ۽ يقين ان ڪم جو هي ڪو به معاضو نه وٺندو هوندو ۽ نه ئي ڪو هن کي ڏيندو هوندو.
پر جيڪڏهن ڪنهن کي ڪارڊ نه به مليو. يا نه ڏنو ويو ته چيو ويندو ته؟ نفيس ناشاد جي حوالي ڪم هو. خبر ناهي ان ائين ڇو ڪيو. پوءِ اهڙن ”ادبي گهاگهن“ جون ڳالهيون به هن يار جي ڳچيءَ ۾ ۽ هي وتندو پنهنجي پوزيشن واضح ڪندو هونئن به نفيس ناشاد جي ڳچ ساري زندگي مهراڻ لاءِ گذارشون ڪندي ۽ باقي حصو وضاحتون ۽ واضح ڪندي گذري آهي.
نفيس احمد ناشاد جي خطن جي ٻولي انتهائي شائسته ۽ دل ”پذير“ هوندي آهي. هن جو واسطو نه ئي لکنو سان آهي نه ئي بنارس ڏٺو هوندائين. پر سائين لکندو ته ان ۾ پيا لفظ ”ترن“ جيڪڏهن هن جا سڀ خط ۽ گذارشون گڏ ڪيون وڃن. ته شايد هڪ رنگين داستان ٿي پوندو. انهن ۾ ايتري ته ڪونرائپ ۽ التجاءِ ملندي واه واه.
اوهان کيس ڪو به ڪم چئو مجال آهي. جو ناڪام ٿئي يا جواب ملي. هر ڪو ڪم ٿي ويندو بس اوهان رڳو چئي ڏسوس. پر پاڻ پنهنجن ڪمن ڪارن لاءِ پيو رلي. ڪو به ڪامورو يا مهربان آفيسر سندس ڪو به ڪم ڪرڻ لاءِ تيار ڪو نهي. جو اسان وٽ مڊل ڪلاس جي- ماڻهو سان اهو وڏو حادثو آهي. ته هو نه ته هيٺ وڃي سگهي ٿو. نه مٿي هو صرف پنهنجي ڪلاس يا درجي وانگر وچ ۾ ٽنگيو رهي ٿو ۽ ائين هوا ۾ لڙڪندو رهي ٿو. ڪڏهن ڪنهن پاسي ته وري ڪڏهن ڪنهن طرف.
مون ڳالهه پئي ڪئي نفيس احمد ناشاد جي ناشاد هجڻ جي سو ايڏي وڏي ”خدمت“ ۽ ”جاکوڙ“ جي باوجود اڃان تائين ناشاد آهي. ته هاڻي گهٽ ۾ گهٽ هڪ ڳالهه ٿيڻ گهرجي. يا هن جي خدمت ڪري کيس شاد ڪيو وڃي.يا کيس پاڻمرادو ٿيڻ گهرجي. جو نفيس جي زندگي ۾ ”نا“ آهي به نه،
۽ اهڙو ماڻهو جيڪو ٻين جي خدمت، ڏک، سور ۽ ساٿ ۾ پنهنجو ذاتي ڪم ڪار ڇڏي پيو هلي. ان جو به حق آهي. ته ان کي به شاباش ڏني وڃي.
۽ اسان کي اميد آهي ته هڪ نه هڪ ڏينهن هن کي پنهنجي مهڻن ۽ ذميدارين کان بچاءِ لاءِ استعمال ڪرڻ بجاءِ کيس سندس بي لوث خدمت جي صلي ۾ حق ۽ انصاف مهيا ڪيو ويندو ۽ جائز مقام ڏنو ويندو جو هو لهڻي ٿو
(روزانه سنڌو حيدرآباد 2-1 آڪٽوبر 1990ع)