ڌاڙيل، پوليس ۽ صحافي
اخباري نمائندن سنڌ جي ننڍن شهرن ۽ ڳوٺن ۾ جيڪو رڻ ٻاري ڏنو آهي. جيڪا ڀاڙي ڀتي واري پاليسي ادا ڪئي آهي. اها ان شعبي جي ابتڙ آهي. اها ان اصول جي ڀڃڪڙي آهي. حالانڪ ڏٺو وڃي ته صحافت خدمت جو پيشو آهي. ۽ ڪافي صحافي دوست پنهنجون سماجي، اخلاقي ۽ قومي ذميواريون نڀائن ٿا، پر تمام گهٽ اهي ماڻهو آهن. جيڪي ان پيشي کي ڀتاخوري، ڪمداري ۽ فشري طور هلائن ٿا. افسوس رڳو اهو آهي. ته اهڙن ماڻهن جا هٿ مظبوط آهن. پٺ وڏي آهي. اکين ۾ پاڻي ڪونهي ۽ نڪ پڪو آهي. ڪوڙ کي ڀلي ڪهڙي به خوشبوءَ هڻو. پوش پهرايو ۽ سجايو، پر ان جي ڪوجهائپ، ڌپ ۽ ڪارپ کي ڪو لڪائي ئي نٿو سگهي.
ڏک رڳو ان ڳالهه جو آهي ته اسان جا ڪيترائي ڏسڻا وائسڻا ماڻهو وقت ۽ حالتن جي ان ڦيري ۾، ڀتاگيريءَ جي ور چڙهي ويا آهن. مان ڪنهن جي ڪردار ڪشي نٿو ڪرڻ چاهيان. جيوڻيڪ مون وٽ وڏا ۽ چٽا ثبوت موجود آهن. پر چڱائي جي آس رکندي دوستن کي گذارش ڪري سگهجي ٿي. ته سچ کي مجروع نه ڪيو وڃي ۽ انساني ڀلائي جائز انصاف لاءِ سڀني کي جاکوڙڻ گهرجي. جو اهو ئي عمل آهي جنهن سان انسان سڏائڻ جا حقدار ٿيون ٿا. جيڪڏهن اهو ناهي ته پوءِ اسان ۾ ۽ ڪنهن ظالم، بيدرد ۽ ٺڳ ۾ ڪو فرق نٿو رهي.
مونکي تازو لاڙڪاڻي دوران اهو تجربو ٿيو ته اسان جا ڪيترائي صحافي دوست مختلف ادارن ۽ ماڻهن جا مقامي ڪمدار مقرر ٿيل آهي. جيڪا ڳالهه ان پيشي جي نه صرف خلاف آهي. ۽ پر ان تي هڪ داغ به آهي. مان اخبارن جي ايڊيٽرن کي گذارش ڪندس ته هو ان طرف به احستابي روايت جو مثال قائم ڪن. جو اسان سڀني کي سچ بچائڻو آهي. ۽ خدمت ڪرڻي آهي. ڪو ثبوت گهرجي ته مان حاضر آهيان.
(روزانه هِلال پاڪستان ڇنڇر 6 جنوري 2001ع)