اُداسي ۽ اُٻاڪڻو
چيم: بس اهو هُو...............هو ئي آهن
ڀينڊي پڇيو ته : اهي هُو........ ڀلا رڳو هتي ٿا ٻڙڪن ٻيءِ جاءِ تي نه آخر سڄو ملڪ پيو آهي. اهو فصل به هتي ڇو ٿو اُپائجي.؟
چيم: ڪڏهن سنڌ ۾ ڪڏهن بلوچستان ۾ به پنهنجو ڪم آسانيءَ سان ڪندا آهن.
چيائين: ٻين علائقن ۾ ڇو نه؟
چيم: اهو ان ڪري ته انهن ٻنهي صوبن ۾ لساني وڌيون آهن جن کي ويڙهائي مطلب ڪڍيو وڃي ٿو،
چيائين: ٻيو ڪو سبب ته ناهي؟
چيم: ٿي سگهي ٿو ته اڃان ڪو ٻيو سبب به هجي- باقي اهي هو هرڀرو چريا ته ناهن جو پنهنجن ماڻهن کي پنهنجن ماڻهن هٿا مارائن.
چيائين: پر ڪڏهن شڪاري به ته شڪار ٿيندا آهن.
چيم: اهي شڪاري تجربيڪار آهن. اهي رڳو شڪار ئي ڪندا آهن. ۽ شڪاري ٿيندا آهن- ڏٺم ته ڀينڊي کي منهنجي ڪنهن به جواب مطمئن نه ڪيو. ۽ ان جي ڪنهن به حل جو جواب نه مليو.
پڇائين، هتي سڪون ڪڏهن ٿيندو؟
چيم: الله جو شڪر آهي هي مڙئي ٿوري گڙ ٻڙ ٿي پئي. نه ته هتي سڪون ئي سڪون آهي. شينهن ۽ ٻڪري ڏس ته ڀينڊا ڀاءُ هڪ گهاٽ تي ٿا چرن. ان کان وڌيڪ ٻيو ڪهڙو مثال ڏبو.
پڇائين ته پوءِ اها ٿورو گڙ ٻڙ به نه ٿيڻ گهرجي.
چيم: صفا سڪون به ننڊون ٿو ڪرائي، ان ڪري ماڻهو کي ٿورو سجاڳ پڻ رهڻ گهرجي.
چيائين: ماڻهو ننڊون ڇو ٿا ڪن؟
چيم: ڀلا ويچارا ڇا ڪن؟ جاڳن به نه جو هتي جاڳڻ سٺو ناهي. جي ننڊون ٿا ڪن ته به ٺاٺا، جو ننڊ به نڀاڳي، ڀلا هي ويچارا ڪن به ته ڇا ڪن!؟
چيائين: ته پوءِ ٻئي ڪنهن پاسي وڃن يا ٻي واٽ ڇو نه ٿا ڏسن.
چيم: ته هرواٽ تي واسينگ ويٺو آهي هر در تي جلاد بيٺو آهي. هر پاسي ڪات اُڀو آهي. ۽ هر شهر ۾ بلا وات کوليو بيٺي آهي.
ڏٺم ته ڀينڊو هيڊو ٿي ويو. هن جي منهن تي اداسي ڇائنجي وئي. سندس دل جو ڌڙڪو وڌي ويو ۽ وات تي هٿ رکيائين. مون ڀينڊي کي دلداري ڏيندي چيو ته يار! تون دل نه لاهه هي رت ۽ رتوڇاڻ نيٺ پوري ٿيندي.جو هاڻي اهو وحشي. بک کان پنهنجن ۾ ئي چڪ وجهندو جو پنهنجا ويجها اٿس. ڏٺم ته ڀينڊي جي مک تي مرڪ آئي.
(روزاني خادم وطن25 فيبروري 1991ع)