رت جو مينهن
چيائين: طويل راتين جي سفر کانپوءِ اهو محسوس ڪري رهيو آهين‘
چيم: زندگي جو سفر، اونداهين ۽ روشنين ۾ جاري آهي.
چيائين: ٻئي هڪ ٻئي جا پاڇي آهن‘
چيم: اهو وري ڪين؟
چيائين: گهڻي روشني ۾ به اونداهي هوندي آهي
چيم: تو آخر ڪهڙي ماڳ ڏانهن پيو وڃين.
چيائين: پنهنجي منزل جا سارا پيچرا، ڏکيا ۽ منجهيل آهن‘
چيم: زندگي نانءُ ئي آهي جدوجهد ۽ ويڙهاند جو‘
چيائين: سڀ کان وڏي ويڙهه پاڻ سان آهي جيڪا اڃا جاري آهي‘
چيم: اهو وري ڪئين‘
وراڻيائين ”ٻين سان ويڙهه سڀئي ڪن ٿا ۽ اها حيواني جبلت آهي، اصل مزو ته پنهنجو پاڻ سان ويڙهاند ۾ آهي!“
چيم: پوءِ اُن جو نتيجو ڪهڙو نڪرندو‘
جواب ڏنائين، ماڻهو جيڪڏهن نتيجن تي سوچي ته پوءِ دنيا جو ڪو به هيڻو ڏاڍي سان ويڙهاند نه ڪندو ۽ جبر سهندو رهندو ويڙهه چئبو ئي ڏاڍي ۽ زورازور سان وڙهڻ کي آهي
چيم: اڄ ته وڏيون فلا سفرانه ڳالهيون پيو ڪرين‘
وراڻيائين: اها بي سمجهي سمجهان يا ڪم عملي
چيم: اڄ ڪهڙو موڊ اٿئي،
چيائين: تو ڪڏهن راهن کي روئندو ڏٺو آهي،
چيم: راهون ڪيئن روئنديون؟
چيائين: نه صرف راهون پر راهن تي بيٺل وڻ ۽ انهن جي ٽاري تي ويٺل پکي به رئن ٿا
چيم : اهو وري ڪيئن‘
چيائين: اهو ايئن جو اسان جي هن شهر ۾ گذريل ڪيتري وقت کان رت جو مينهن وسيو آهي ۽ نفرت جو واءُ گهليو آهي.
چيم: هي اڄ ڇا پيو چوين‘
چيائين: ڏُک ته اهو آهي گولي به ٻولي ٿي.
چيم: اهو وري ڪيئن‘
چيائين: رڳو هڪ طبقي کي لڳي ٿو‘
چيم: ان تي ڪهڙو ڀروسو اها ٻئي پاسي به وڃي سگهي ٿي.
چيائين: جتي ماڻهن جي من ۾ ٻيائي ۽ مرڪن ۾ منافقت ڀريل هجي، اتي تون ڪيئن ٿو سمجهين ته ٽريگر جو نشانو نه هوندو!
هي تون الائي ڪهڙيون پيون ڳالهيون ڪرين‘
جيڪڏهن اڃان به ڳالهيون نه سمجهئي ته؟‘
هو ڪجهه چوي ته مان اڳتي وڌان ٿو.
(روزاني عبرت 18 جنوري 1990ع)