روز پيو جڪڙجين ان ڄار جو پتو تہ رک.
ڪيئن ٽٽين پيو ٿو ڏار ڏار جو پتو تہ رک.
ملھہ ڇا منڪريءَ جو، تون سمورو ڄاڻين ٿو،
ايئن سراپا بڻيل انڪار جو پتو تہ رک.
تندون ھن روح جون ڪاٿي ٽٽي بہ پونديون ھن،
پڳو آن ڪاٿي پنھنجي پيار جو پتو تہ رک.
کڻي سنگهرون گهڻو ويجهو پڄي ويا آھن،
تون آھٽن جو ۽ جهنڪار جو پتو تہ رک.
تون چوين ٿو تہ توکي آ سفر وڏو ڪرڻو،
تہ پوءِ ھر سنگ جو ھر خار جو پتو تہ رک.
تنھنجي لڙڪن ۾ رنگ ڇو لٿو لھوءَ جو آ،
من جي ماتم جو ھر آزار جو پتو تہ رک.