وبا جي دور ۾ سرجيل شاعري
سائنس کي وڏا چيلينج
ڀو ھول پريشانيون.
ھر لاٽ اجهامي ٿي
جيون ڀر جهاڳيندي
ڪيئن عمر وھامي ٿي.
ٻيا سو پيا ظاھر ٿين
ٿي ڪيس ھزارين ويا
ڪئي ماڻھو روز مرن.
آ خلق سڄي حيران
سڀ ماڻھو چائنٺ اندر
ٿيا چونڪ گليون ويران.
ڪنھن سان نہ ملي سگهجي
تنھائي پئي کائي
پل ڀي نہ جيئي سگهجي.
ڪووڊ جا عذاب آھن
ھيءُ سونھن سندا سارا
ڄڻ خواب سراب آھن.
ھن بائلاجيءُ ڪُن ۾
کڏ ٻئي لاءِ کنئي ھوندن
سڀ لوڪ ڪريو ان ۾.
ڪوئي نہ جواب آھي
ماڻھوءَ کان ڊڄي ماڻھو
ھيءُ ڪھڙو عذاب آھي.
اينئن انسانيت لڇندي
دل روئي، ھي ڪووڊ جا
نت قھر نوان ڏسندي.
منجهہ آمريڪا ھڪ لک
دنيا ۾ ٿيو پورو
انگ موت جو اڄ ٽيون لک.
کنگهہ تپ ۽ ساھہ منجهي
ڪورونا نشانين کي
ھر ڪوئي چٽو سمجهي.
ڪيرالا مثالن ۾
اڳواٽ تياري ڪئي
انگ چار آ موتن ۾.
ڪورونا ڪڏھن ويندو
ھي سوال پڇي ھرڪو
ھا نيٺ جواب ايندو.
منڌيئڙو سياحت تي
پرواز نہ ڪا ڏسجي
ٿيو بار طبيعت تي.
ڪورونا مٿان ڪاھون
اڻ پوري حفاظت آ
ڪن ڊاڪٽر پيا دانھون.
ڊاڪٽر بہ ڊڄن ٿا پيا
ھو ڊيوٽيءَ کان پوءِ ڀي
گهر ڪونہ وڃن ٿا پيا.
ھڪ، ڪيس وبا جا ھن
ھيءَ بندش لاڪ ڊائون
ٻيو پورھيت بک مرن.
ھڪ پاسي مرن ماڻھو
دنيا جا ڪروڙين ٻيا
تِن لاءِ جهرن ماڻھو.
اڄ چنڊ چڙھيو آھي
سڀ لوڪ اداس آھي
من ۾ پئي جهريو آھي.
ھي دور وبائي آ
آبھتر دور رھون
ان ۾ ئي ڀلائي آ.