شاعري

تون جو پاڇو چنڊ جو

رخسانہ ”پريت“ مسيحائي پيشي سان واڳيل هئڻ باوجود جتي فطري حُسناڪين کي هيئين سان هنڊائي پنھنجي الڳ ڍنگ ۽ اسلوب سان شعري ثمر کي تقويت بخشي آهي، اُتي پنھنجي دلفريب سڀاءَ ۽ بردباريءَ سان دنياوي دولابن سان مھاڏو اٽڪائڻ جي جرئت تي بہ هميشہ ثابت قدم رهي آهي، اهوئي سبب آهي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ شاعرن جي اڻکٽ ڳاڻيٽي باوجود رخسانہ ”پريت“ اڄ بہ صِف اول جي شاعرہ طور سڃاڻپ برقرار رکي آهي. ھن مجموعي ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ترائيل، گيت، ڏيڍ سٽا ۽ بيت شامل آھن.

Title Cover of book تون جو پاڇو چنڊ جو

ڏيڍوڻا

ڏيڍوڻا

اڃ ڪا نہ مٽي آھي
ڪنھن ساز اڃان سنڀري، سٽ ڪانہ جهٽي آھي

ھيجن تي ھريل ناھيون
نٽھڻ ۾ عمر گذري، پاڇن تي پليل ناھيون

ڄڻ قياس مري ويو آ
جو پيار ونڊي وڍجي، احساس مري ويو آ

ڪا ڳالھہ ڳجهي ڪانھي
بس جنھن بہ نہ آ جهاڳيو، تنھن کي ئي سجهي ڪانھي

دل ڪھڙي جلي ڪانھي
گڏ عشق ھلي اگني، ٻي ڪا بہ گلي ڪانھي

تند جو ڪو جرم ڪونھي
من ۾ ڪو لڪي گهائي، سازن ۾ صنم ڪونھي

چنڊ رات چتايو آ
مون ڪونہ چيو ڪنھن کي، خود سور سوايو آ

سنسار وڏو آھي
تنھن کان بہ تہ آ لڳندو، ھي پيار وڏو آھي

آ پاڻ پليو پيارا
سک چين کسي وئي آ، مند ڀي تہ جهليو پيارا

ھٿ ڪنھن بہ نہ آئي آ
گڏجو تہ سڀئي ڳوليون، ڪٿ سونھن وڃائي آ