ڪا گهڙي مون سان گهار دل ٿي چئي.
ڪنھن ڏسا کان پڪار دل ٿي چئي.
ھا گهڻيون ٿي ويون پٿر جون ھن،
تون نہ دل اھڙي ڌار دل ٿي چئي.
سرس ڪجهہ بيقراري ڏسجي پئي،
پنھنجي ڀر ۾ وھار دل ٿي چئي.
تون ھجين ساڻ پوءِ ملي جيڪر،
زندگي بار بار دل ٿي چئي.
ھانءُ پيو ھارجي انڌيرن ۾،
ديپ ھڪڙو تہ ٻار دل ٿي چئي.
روح ھڪڙي نظر لئہ پيو ترسي،
نين کڻ تون نھار دل ٿي چئي.
ھيءُ ھوائن جو وار الجهايا،
اچ سڄڻ تون سنوار دل ٿي چئي.
اچ ڪڏھن طئي ڪري ڏسون خود کي،
۽ پو ھڪٻئي کي پار دل ٿي چئي!