شاعري

تون جو پاڇو چنڊ جو

رخسانہ ”پريت“ مسيحائي پيشي سان واڳيل هئڻ باوجود جتي فطري حُسناڪين کي هيئين سان هنڊائي پنھنجي الڳ ڍنگ ۽ اسلوب سان شعري ثمر کي تقويت بخشي آهي، اُتي پنھنجي دلفريب سڀاءَ ۽ بردباريءَ سان دنياوي دولابن سان مھاڏو اٽڪائڻ جي جرئت تي بہ هميشہ ثابت قدم رهي آهي، اهوئي سبب آهي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ شاعرن جي اڻکٽ ڳاڻيٽي باوجود رخسانہ ”پريت“ اڄ بہ صِف اول جي شاعرہ طور سڃاڻپ برقرار رکي آهي. ھن مجموعي ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ترائيل، گيت، ڏيڍ سٽا ۽ بيت شامل آھن.

Title Cover of book تون جو پاڇو چنڊ جو

ڪنھن ھئا ڏٺا پسيل وڻ ھي ڏار سانوئين جا

ڪنھن ھئا ڏٺا پسيل وڻ ھي ڏار سانوئين جا
گُهرجون ڀنل بتن جون ۽ آر سانوڻين جا

مستيون ھي ولولا سڀ موجون ڪٿي ھون ڦاٿيون
جوڀن سڃاتا ڪاٿي ھي ڄار سانوڻين جا

لونءَ لونءَ ۾ لوڇ ڪائي چرٻيليون ھون چپن تي
سچ پچ بنھہ جدا ھئا سنسار سانوڻين جا َ

ڪيڏو جنون، تڙپي لڇنديون خواھشون ھن
ھي اڻ جهليون مندون ۽ آزارسانوڻين جا

فطرت جو اڀ اوتيو ھن اڃ جي بدن تي
برپا ڪروڌ، ھاڃا ٻيا ڌار سانوڻين جا

مند دلفريب، وچ ۾ وِيرين وٿين پئي گهائيو
ڪيڏا وھين تي ڏسجن پيا وار سانوڻين جا

تحليل تنھنجي اک جي پاڻيءَ ۾ ٿي وئي ھان
مند رنگ بدليو، بدليا وھنوار سانوڻين جا

اڌمن جا شور گونجيا، احساس ڌار سڏڪيا
ھيءُ دک ديار ڏسجن آثار سانوڻين جا