ڇو نہ پنھنجن ۾ ٿو گڏي مون کي.
ڇو نہ ٿو پاڻ ڏي سڏي مون کي.
جينئن ئي پرواز لئہ وڌان ٿي مان،
ڪائي سنگهر نئين ڪڙي مون کي.
ھاڻ پاڇن ۾ ڀي سڪون ڪونھي،
رھڻ اينئن ڌرتتيءَ ۾ ڏي مون کي.
تنھنجي نيڻن ۾ ۽ نھارن ۾،
جي ڪوئي ٻيو آ،ڏي ڇڏي مون کي.
ڪونہ آھيان مان ايڏي ڀي ڳھلي،
ھر دفعي ويندي تون ٺڳي مون کي.
ڀيڙ ۾ ڀي ھي من نہ ٿو وندري،
۽ اڪيلائي ڀي ڏنگي مون کي.
چنڊ کوليون آھن ٻئي ٻانھون،
ڪھڪشان ٿي وري سڏي مون کي.