سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران نامياري شاعرہ رخسانہ پريت جي شاعريءَ جو ٽيون مجموعو ”تون جو پاڇو چنڊ جو“ اوهان اڳيان حاضر آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو:
رخسانہ ”پريت“ مسيحائي پيشي سان واڳيل هئڻ باوجود جتي فطري حُسناڪين کي هيئين سان هنڊائي پنھنجي الڳ ڍنگ ۽ اسلوب سان شعري ثمر کي تقويت بخشي آهي، اُتي پنھنجي دلفريب سڀاءَ ۽ بردباريءَ سان دنياوي دولابن سان مھاڏو اٽڪائڻ جي جرئت تي بہ هميشہ ثابت قدم رهي آهي، اهوئي سبب آهي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ شاعرن جي اڻکٽ ڳاڻيٽي باوجود رخسانہ ”پريت“ اڄ بہ صِف اول جي شاعرہ طور سڃاڻپ برقرار رکي آهي. ھن مجموعي ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ترائيل، گيت، ڏيڍ سٽا ۽ بيت شامل آھن.
ھي ڪتاب 2021ع ۾ سمبارا پبليڪيشن، حيدرآباد پاران ڇپايو ويو ٿورائتا آھيون ادي رخسانا پريت ۽ سمبارا پبليڪيشن جي سرواڻ ساجد سنڌيءَ جا جن ھي ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر (اعزازي)
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
مھاڳ: لطيف جذبن، محبت ۽ مزاحمتي آوازن جي شاعرہ
ارپي ڇڏيئون ھا پاڻ کي نالو بہ ٿي سگهيو پئي.
روز پيو جڪڙجين ان ڄار جو پتو تہ رک.
ڪا گهڙي مون سان گهار دل ٿي چئي.
سڀ ڏانوڻيون ڇنان مان آزاد ٿي گذاريان،
توڏي ايندي ساھ ساڻو ڪونہ ٿيندو،
روز گهائيندا ھي نوان منظر.
ڪک جيان لڙڪ مان تري نڪتو.
چنڊ چاري جي ساک ڪيئن کڻجي؟
آيو ڪنھن لئہ تون ھئين گلاب کڻي.
پھرين، پوئين پيار تائين گڏ ھجئون!
مند مٽي آ ساجن مون تي وار نہ ڪر ايئن ڌار نہ ڪر.
ھاڻ وڌ ڪونہ بار ٿي چاھيان.
ھي پيار بنھہ ٻيا ھئا اظھار بنھہ ٻيا ھئا.
مون کان ھڙئي سڄڻ، ڀلي سنسار ڌار ڪر،
زندگيءَ جو گيت ڳايان، مان بہ آھيان،
ھوءَ جلي بي پناھہ ڇا تہ ڪندي!
جي لڳي اک تہ خواب ٿو جاڳي.
ٿورڙي رھنڊ تي جهري ٿو پوي،
سُر سوين، ڪئي راڳڻيون، منھنجي اندر ۾.
يادگيرين جيترا پاسا مٽيا ھا.
سھڻو ڏٺو جو سانڍي سپنو رکي ڇڏيو.
وار ايڏا ھو اوچتا نہ ڪري،
جڏھن کان ساڻ ڪو رشتو حَسين ڪونہ رھيو.
ھا ھتي ڪئي ڪمال ٿيا ھوندا.
ھلڪو ڪرڻ لئہ ھانوَ کي حلقا بہ کوڙ ھئا.
دل ڇيد ڇيد ڏسندين، دامن ۾ چاڪ ڏسندين.
پيار خوشبو وفا تلاشي پئي.
ڄڻ کٿوريءَ جان خيال پئي ڊوڙيا.
اچو اي سرتيون ۽ ساٿياڻيون
ڪيڏي اداس وياڪل، ھيءَ زندگي ڏٺي سين.
ڪونہ آ تنھا ڇڏيندي يادگيري.
وري گوندرن سان گڏي پئي حياتي.
دلين جون منن جون ڳنڍيون کولجن.
گونج منھنجي گهٽيو زبان رکبي.
سکي سار ڪھڙي ڦٽي وئي ھلي.
درن ديوارن گهرن مان نڪتاسين.
زندگانيءَ جي ڪھاڻي ڇو پڇيئي.
ڪا زمان سان ڪائي مڪان سان ڪجي.
ڪونہ ملندين تہ مان ھلي وينديس.
موبائيل جي گهنٽي وڄڻ تي...
دانھن ڌرتيءَ جي مان ورنائڻ ڇڏي ڏيان.
سج جو تاءُ ٿي، نہ پارو ٿي.
حسين خواب ڪيئي اکين ۾ مئا ھن.
ڪو بہ دوکو سراب ڪونہ کپي.
تون نہ سمجهي سگهئين قصو ٻيو ھو.
ھاڻ ڪي دليون دکايون ڪونہ ٿينديون.
اڄ ڇا تہ خوبصورت محفل آ ھن سجائي.
جيئن جدائي مزيد ٿي وئي آ.
ستم تون ايترا نہ جانان ڪر.
ڏينھن تتي جو ڏسندي ڏسندي.
جي خوشبو کھنڀي رنگ جي ڪا.
ڏڍ ھو ڪو، نہ ڪو دلاسو ھو.
ھر حياتيءَ جي سفر ۾ گهائجان پئي.
پورو يا ڪي اڌورو ڪينئن جيئجي.
آھيان جلندي اجهامي ويندي ھان.
جهڪائي ڪنڌ نوڪري ٿا ڪيون.
ڪنھن کي گهائي ڇڏيو ڪنھن کي ڊاھي ڇڏيو.
ڏات مون ڏي پاڻ ٻاري ٿي اچي.
ڏس خوشين جي خول ۾ ڪيئن ٿا جيئون پيا.
تٽل ڪو خواب لکيوسين ڪوئي سراب لکيو.
پاڻ گهائيندا، پيار مان گذرون.
ھيءَ جا تنھائي مون سان گڏ آھي.
اڄ وري زندگيءَ تي سوچيوسين.
ڪونہ ڏئي ٿي پل ڀي ساھي حياتي.
محترم بشير خان قريشيءَ جي شھادت تي لکيل نظم
ھاڻ رشتن جو ڪجهہ پتو ڪونھي.
ڇو نہ پنھنجن ۾ ٿو گڏي مون کي.
ڪونہ ملندي آ ڪا خوشي سولي.
ھت بہ بيٺل ھتي بہ بيٺا آھيون.
کوليو اکيون نيڻن جو بس پاڻي نہ ٿي وڃون.
او سڄڻ ھن سار کي ڪاٿي پڄئون.
اکڙين جون ڪائناتون سمجهي رھيو آ ڪوئي.
ڪيڏا اکڙين جا خواب کائي ويا.
شھر پاڙو گهر مٽائي ٿي ڏسان.
پرين خيال تنھنجو لڏيندو ڪڏھن.
اڄوڪي ڏينھن تي وري آ ڄائي
حياتيءَ مان خود کي نہ بيزار ڪر
ھيجن اينئن ھيراءِ نہ جيڏا!
آھ سڄي سنسار ۾ اوندھ ڄڻ اوتيل
روز پيو جڪڙجين ان ڄار جو پتو تہ رک
ڪنھن ھئا ڏٺا پسيل وڻ ھي ڏار سانوئين جا
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
